Ηχητικό τοπίο

Στην εκπομπή που μεταδόθηκε τα μεσάνυχτα της Δευτέρας 06 Οκτωβρίου προς Τρίτη ο παρΑξενος_ελκυστΗς κινείται σε ατμοσφαιρικά αφαιρετικά ηχοτοπία, λουσμένα στο  φως της Σελήνης, γειωμένος όμως ταυτόχρονα στην Ελληνική συναυλιακή πραγματικότητα. Με αναφορές στο Μουσικό Φεστιβάλ Χανίων, και την κοινή συναυλία της Τρίτης - για πρώτη φορά στην Ελλάδα και την Ευρώπη - δύο εκ των σημαντικότερων σύγχρονων εκπροσώπων της minimal-experimental σκηνής, της Sarah Davachi και της Kara-Lis Coverdale. Πλαισιωμένος από τη μουσική των Brian Eno & Beatie Wolfe, Tom Rogerson, Χρήστου Γαρμπιδάκη και Κωστή Κηλύμη.

Στην εκπομπή που μεταδόθηκε τα μεσάνυχτα της Τρίτης 30 Σεπτεμβρίου προς Τετάρτη ο παρΑξενος_ελκυστΗς συνεχίζει μια ηχητική διερεύνηση στην ποιητική της ύλης, παρουσιάζοντας το έργο "Peak Plastique": μια δισκογραφική εργασία σύγχρονης κλασικής μουσικής, Πλαισιωμένοι από την Tia Blake και τους Radiohead.

Στην εκπομπή που μεταδόθηκε τα μεσάνυχτα της Δευτέρας 29 Σεπτεμβρίου προς Τρίτη, ο παρΑξενος_ελκυστΗς ξεκινά μια ηχητική διερεύνηση στην ποιητική της ύλης, όπου η καθημερινότητα δεν είναι ένα πεδίο που πρέπει να υπερβούμε για να φτάσουμε στο «αιώνιο» της τέχνης, αλλά το ίδιο το πεδίο μέσα από το οποίο αναδύεται η ομορφιά, η αμφισημία και η συγκίνηση. Πλαισιωμένος από τους ήχους των Chiyoko Szlavnics, Matmos, Julia Holter, Cornelius Cardew, Γιάννη Αράπη & Noël Akchoté και Paul Newman.

Στην εκπομπή που μεταδόθηκε τα μεσάνυχτα της Τρίτης 23 Σεπτεμβρίου προς Τετάρτη, οδεύοντας προς το τέλος του Σεπτέμβρη ο παρΑξενος_ελκυστΗς εξερευνά ήχους, αναδεικνύοντας τη σημασία της προσοχής και της συνειδητότητας στις μικρές της στιγμές. Πλαισιωμένος από τους ήχους των: Pierre Mariétan, Jennifer Walshe, Winston Tong, Okkyung Lee, Ryoji Ikeda και Thom Yorke/Flea.

Στην εκπομπή που μεταδόθηκε τα μεσάνυχτα της Δευτέρας 22 Σεπτεμβρίου προς Τρίτη ο παρΑξενος_ελκυστΗς διερευνά ηχητικά τη Λήθη του Είναι, που ελλοχεύει στη βύθιση μέσα στην καθημερινότητα - πλαισιωμένος από τους ήχους των Heiner Goebbels, Γιώργου Απέργη, Γιάννη Κυριακίδη, Joni Mitchell, Richard Youngs, Tom Waits.

Η μνήμη επιτρέπει τη συνέχεια, η λήθη εξασφαλίζει την ελευθερία, και απόψε ο παρΑξενος_ελκυστΗς περιηγείται στις όχθες της Λήθης, ως ενεργητικής δύναμης ζωής, ακούγοντας Aftab Darvishi, Sarah Kirkland Snider, Martyna Basta, Stephen Vitiello and Bill Seaman, Elvis Presley και Sibylle Baier.

Στην εκπομπή της Δευτέρας 15 Σεπτεμβρίου 2025 ο παρΑξενος_ελκυστΗς εξερευνά τη διαλεκτική σχέση μνήμης–λήθης, με τους ήχους των Gidon Kremer/Astor Piazzolla, Laurie Anderson & Adam Tendler, Paul Griffiths & Frances-Marie Uitti, Daphne X και  Les Rallizes Dénudés

Στην εκπομπή της Τρίτης 09 Σεπτεμβρίου 2025 στον παρΑξενο_ελκυστΗ, θέλοντας να παρατείνουμε την αίσθηση των καλοκαιρινών διακοπών και μέσα στον πρώτο μήνα του Φθινοπώρου, ανακαλούμε και ανακατασκευάζουμε ηχητικά τις μέρες του καλοκαιριού, μέσα από το πρίσμα της μνήμης.

Στην εκπομπή της Δευτέρας 08 Σεπτεμβρίου 2025 ο παρΑξενος_ελκυστΗς περιηγείται σε καλοκαιρινά τοπία της μνήμης, εξερευνώντας ηχητικά τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη ανακαλεί θραύσματα και ανασυνθέτει νέα αφηγήματα.

Οι φωτογραφίες είναι διάφανα δοχεία του χρόνου: κρύβουν μέσα τους φως, χρώμα, ανάσες και βλέμματα, παγωμένα τη στιγμή που το κλείστρο έκλεισε˙ θραύσματα στιγμών που την ώρα που απαθανατίζονται μοιάζουν αιώνια.

Νύχτα 1ης Σεπτεμβρίου, του μήνα που φέρνει τα νέα ξεκινήματα, την αλλαγή των εποχών και μαζί την μετάβαση από την ανάλαφρη, ρευστή διαφάνεια των καλοκαιρινών ημερών στην πυκνότητα του αστικού χρόνου, ο παρΑξενος_ελκυστΗς εξερευνά ηχητικά το δίπολο διάφανο/αδιαφανές, μέσα από ένα εύρος που αφορά όχι μόνο στις φυσικές ιδιότητες των υλικών ή την οπτική αντίληψη, αλλά επεκτείνεται στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και διαμεσολαβούμε τον κόσμο, τη γνώση, την αλήθεια και την εμπειρία.

Στη δυτική όχθη του Νείλου κοντά στις Θήβες, βρίσκονται οι Κολοσσοί του Μέμνωνα: δύο επιβλητικά αγάλματα, φιγούρες του Φαραώ Αμένοφη του Γ’. Έγιναν διάσημες στην αρχαιότητα όταν το ένα άγαλμα άρχισε να παράγει έναν μυστηριώδη ήχο κάθε πρωί. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι ήταν το τραγούδι του νεκρού ήρωα Μέμνωνα προς τη μητέρα του Ηώ (Αυγή). Πιθανότατα όμως οι ήχοι οφείλονταν στην υγρασία και τη θερμική διαστολή του λίθου, που ενισχυόταν από την πρωινή ομίχλη του Νείλου.

Στο νότιο άκρο της Αιγύπτου, εκεί όπου ο Νείλος στενεύει και τα νερά του αποκτούν μια σχεδόν μυσταγωγική βαρύτητα, βρίσκεται το νησί της Ελεφαντίνης: ένας τόπος που υπήρξε όχι μόνο στρατηγικός σταθμός, αλλά και πύλη ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των πνευμάτων. Εκεί η ζωή και ο θάνατος δεν ήταν αντίθετα, αλλά δυνάμεις που διείσδυαν, η μία μέσα στην άλλη. Οι σκιές των προγόνων, των νεκρών βασιλιάδων και των καθημερινών ανθρώπων, κατοικούσαν τα δέντρα, τις πέτρες, τους ήχους του νερού.

Στο "A True Account of Talking to the Sun at Fire Island" ο Frank O'Hara σε έναν ποιητικό μονόλογο σε πρώτο πρόσωπο αφηγείται μια παράλογη και ταυτόχρονα τρυφερή συζήτηση με τον Ήλιο, ο οποίος του μιλά σαν μια ανώτερη συνείδηση που τον ξυπνά από την αμφιβολία και την αδράνεια.

Ο «Ήλιος της καρδιάς» (Shams al-qalb) στον Ιρανικό Σουφισμό δεν είναι ένα φυσικό ουράνιο σώμα, αλλά ένας εσωτερικός ήλιος: μια συμβολική και μυστικιστική εικόνα του Θείου Φωτός που ανατέλλει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, όταν αυτή γίνει δεκτική, καθαρή και εναρμονισμένη με τον αόρατο κόσμο.

Την εποχή του Χαλκού στην Μεσοποταμία πίστευαν πως ο θεός ήλιος ŠamaŠ, κατά την ανατολή και τη δύση περνούσε ανάμεσα από κοσμικές πύλες που βρίσκονταν σε δίδυμα βουνά στα αντίθετα άκρα του κόσμου˙ το καθημερινό του ταξίδι τού επέτρεπε να βλέπει όλα όσα συνέβαιναν στη Γη, και ως εκ τούτου ήταν και ο θεός της Δικαιοσύνης. ŠamaŠ, μια καρκινική λέξη, που ταλαντεύεται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, στη δικαιοσύνη και την αδικία.

«…Αλίμονο, πού είμαστε; Όλο και πιο ελεύθεροι, σαν αδέσμευτοι χαρταετοί, τρέχουμε κυνηγώντας χαμηλά, με κρόσσια γέλιου, που ξέσχισαν οι άνεμοι. — Βάλε σε τάξη αυτούς που φωνασκούν, τραγουδιστή θεέ! Ώστε να κελαρύζουνε ξυπνώντας, καθώς θα φέρουνε σαν ποταμός τη λύρα και το κεφάλι.» (R.M. Rilke, απόσπασμα από τα «Σονέτα προς τον Ορφέα», μτφ. Αλέξανδρος Ίσαρης)

To 1950 o Jean Cocteau φτιάχνει μια σουρεαλιστική αναπαράσταση του μύθου του Ορφέα, συνδυάζοντας την ποίηση, το υποσυνείδητο και τον θάνατο σε ένα κινηματογραφικό ονειρικό τοπίο. Ο δικός του Ορφέας είναι ένα ποιητής του σήμερα, που παλεύει με την έμπνευση, τη φήμη και τη θνητότητα. Λαμβάνει αλλόκοτα μηνύματα μέσα από το ραδιόφωνο (τον άλλο κόσμο), που εμπνέουν το έργο του. Περνά μέσα από τον καθρέφτη σε ένα άλλο βασίλειο, πέρα από την επιφάνεια της ύπαρξης, προς μια βαθύτερη αλήθεια. Ο Ορφέας του Cocteau είναι το διαχρονικό σύμβολο του καλλιτέχνη που αναζητά την έμπνευση και αγγίζει το μεταφυσικό˙ένας φιλοσοφικός διαλογισμός για την τέχνη, το θάνατο και τη δημιουργία.