Βίωσα την κόλαση του Δάντη, λέει στην εκπομπή ZOI και τη Χριστίνα Βίδου ο Στέφανος Γωγάκος, επιβάτης στο βαγόνι 5 του μοιραίου τρένου,
Φύγαμε από την Αθήνα με το τρένο των 7.30, θυμάται. Αυτό που μας παραξένεψε ήταν μια ανακοίνωση όταν φτάσαμε στα Παλαιοφάρσαλα ότι θα κάνουμε αναγκαστική στάση 15 λεπτών για τεχνικούς λόγους. Το βαγόνι 5 ήταν άδειο γέμισε στη Λάρισα με νέα παιδιά, φοιτητές που πήγαιναν στα πανεπιστήμια στη Θεσσαλονίκη.
Κάποια στιγμή νιώθουμε ένα τράνταγμα τόσο δυνατό σαν να κάνουμε τραμπάλα. Σπάνε τα τζάμια και όλα τα θραύσματα πέφτουν πάνω μας. Τα προσωπικά μας αντικείμενα βρέθηκαν από το ένα βαγόνι στο άλλο. Χάσαμε τα κινητά μας τηλέφωνα, μέσα σκοτάδι, παιδιά να κλαίνε, γυναίκες να φωνάζουν. Ένας αλληλοσπαραγμός. Πολλοί έπεσαν και κάτω στο πάτωμα. Ολοι τρέξαμε προς τα έξω να βγούμε. Η πόρτα κλειστή. Κάποιοι είχαν την ιδέα να πηδήξουμε από τα παράθυρα. Από κάτω όμως ήταν γκρεμός. Δύο υπάλληλοι του σταθμού που ήρθαν για να μας βγάλουν έξω μας είπαν να μην πηδήξουμε και πήγαμε στην πόρτα. Μετά από 5’ άνοιξε.
Περπατήσαμε, φτάσαμε σε ένα ξεφωτο και από εκεί βλέπαμε τη μεγάλη φωτιά. Οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ μας περιποιήθηκαν. Τα αίματα έφταναν μέχρι το στήθος μου. Μου έκαναν ράμματα στο κεφάλι. Όσοι ήταν βαριά από το βαγόνι μας τους μετέφεραν στο νοσοκομείο της Λάρισας.
Ο Σύλλογος Τουριστικών Πρακτόρων πήρε την πρωτοβουλία και έστειλε λεωφορεία να μας πάνε στους τόπους μας. Οι αστυνομικοί όταν ανεβαίναμε μας κατέγραφαν, το ονοματεπώνυμο και το κινητό του καθενός.
Το βαγόνι είχε πάρει κλίση προς τον γκρεμό. Είμαι 70 χρονων δεν εχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Με ρωτάνε αν θα ξαναπάω με τρένο και απαντάω ότι προτιμώ να πάω με τα πόδια.