Χρωστάμε στη γιορτή… Το σκέφτηκα αν πρέπει φέτος να αντιμετωπίσω τα Θεοφάνια με τους ανοιχτούς ορίζοντες άλλων χρόνων. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, πάντα πιστεύω ότι όσο μας καταβάλλει ένα πρόβλημα, μεγαλώνει. Άσε που θυμάμαι τη Δανάη και την Άννα Καλουτά να μού λένε ότι τα πιο ξέφρενα γλέντια της επιθεώρησης έγιναν μέσα στο φόβο της Κατοχής. Την ίδια στιγμή που ο Τσιτσάνης ονειρευόταν βόλτες «πέρα στο Μπαξέ Τσιφλίκι» και «νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες στην Αραπιά»! Γιορτή της χειμωνιάτικης φύσης και του νερού τα Φώτα. Τα έχω ζήσει σε λογής εκδοχές ανά την Ελλάδα. Σε θάλασσες, σε ποτάμια, σε μοναστήρια, σε εκκλησίες. Από εκεί είναι οι φωτογραφίες. Καταγραφές εκδηλώσεων αλλά και εικόνες της φύσης της ημέρας… Στις εκπομπές των ημερών τώρα, ακούμε κάλαντα αλλά και λαϊκά και δημοτικά τραγούδια «με το πνεύμα αλλά και την …αμηχανία της γιορτής» – όπως συνηθίζω να λέω.
Τετάρτη 05 και Πέμπτη 06 Ιανουαρίου, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο πρόγραμμα.
Τραγούδια από διάφορες εποχές και με διάφορες φωνές. Ακούγονται με τη σειρά: Μαρίκα Νίνου, Μπάμπης Τσέρτος, Γλυκερία, Γιώτα Λύδια, Στράτος Διονυσίου, Οδυσσέας Μοσχονάς, Στράτος Παγιουμτζής, Ρίτα Αμπατζή, Ρόζα Εσκενάζυ, Γιώργος Κονιτόπουλος, Ελένη Λεγάκη, Αννα Καραμπεσίνη, Ειρήνη Κονιτοπούλου, Κώστας Μουντάκης, Ξανθίππη Καραθανάση, Καριοφύλλης Δοιτσίδης, Χρόνης Αηδονίδης, Νίτσα Τσίτρα, Τασία Βέρρα, Σοφία Κολλητήρη, Φώτης Χαλκιάς, Τάκης Καρναβάς, Θεόφιλος, Παναγιώτης Λάλεζας, Μανώλης Λιδάκης, Μιχάλης Χατζηγιάννης, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Κώστας Μακεδόνας, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Γιάννης Πάριος, Μανώλης Μητσιάς, Χάρις Αλεξίου, Μανώλης Αγγελόπουλος, Μαίρη Λίντα, Πόλυ Πάνου, Στέλιος Καζαντζίδης.
ΥΓ (1): Τις σημαίες, τα λάβαρα που θα δείτε στον εορτασμό των Θεοφανίων στο ποτάμι του Λιτόχωρου, τις λένε “σίχνα” εκεί. Είναι τάματα παλιών καραβοκυραίων. Έθιμο εποχής Βυζαντίου, λένε. Φυλάγονται στις εκκλησίες και τα ξωκλήσια της περιοχής και τέτοια μέρα, ακολουθούν την πομπή από τον την κεντρική εκκλησία, τον Άγιο Νικόλα, μέχρι το ποτάμι όπου ρίχνουν το σταυρό.
ΥΓ (2) «Χρωστάμε στη γιορτή»: Τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου, από το δίσκο «Δίψα» του 2003. Λέει: «Είναι όλοι οι δρόμοι ακόμα άγνωστοι και ξένοι/ είναι όλοι οι δρόμοι ακόμα μπρος μας ανοιχτοί/ όλος ο κόσμος είναι εδώ και περιμένει/ και εμείς ακόμα του χρωστάμε τη γιορτή». Μακάρι να ‘ναι έτσι!