Τετάρτη 31 Μαρτίου και Πέμπτη 1η Απριλίου, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7.
Ο Μπάμπης Μπακάλης, δούλεψε πολύ για τη δισκογραφία των χρόνων ’50, ’60 και ’70. Από τα πάλκα κατέβηκε νωρίς. Και με τη δημοσιότητα ποτέ δεν τα πήγαινε πολύ καλά. Ίσως γιατί εννοούσε τη δραστηριότητά του κατά βάσιν ως «επάγγελμα». Δεν τον απασχολούσε λοιπόν, ούτε η προσωπική του υστεροφημία, ούτε ο «ιστορικός ρόλος» του τραγουδιού μέσα απ’ τα χρόνια. Τον συνάντησα για πρώτη φορά δυο χρόνια πριν φύγει από τη ζωή. Θυμάμαι ότι και τότε, ψάχνοντας να βρω στοιχεία που θα διευκολύνουν την συζήτησή μας σε παλιότερα δημοσιεύματα και συνεντεύξεις του, δυσκολεύτηκα αρκετά. Αλλά πολύ περισσότερο, δυσκολεύτηκα στην προσπάθεια να τον κάνω να «επεκταθεί», καθώς μου μιλούσε για τη ζωή και τα τραγούδια του.
Στις ώρες που κράτησε η συζήτησή μας, είχα απέναντι μου έναν άνθρωπο που τα θεωρούσε όλα «λυμένα» και «αυτονόητα». Περιέγραφε σχεδόν περιληπτικά όσα έζησε και απαντούσε σχεδόν μονολεκτικά όταν του ζητούσα κάποιες κρίσεις γι’ αυτά. Γινόταν λίγο πιο ομιλητικός μόνο όταν επρόκειτο να «πειράξει». Είτε εμένα για την επιμονή μου, είτε τη γυναίκα του για την περιποίησή της. Ο άνθρωπος που έχει υπογράψει κάποια από τα πιο «σκοτεινά» ζεϊμπέκικα της πρώτης μεταπολεμικής δεκαετίας, στα 85 του χρόνια, ήταν ένα «πειραχτήρι» που σάρκαζε και τους γύρω του αλλά και όσα έζησε. Και σε καμιά περίπτωση, δεν εννοούσε να πάρει στα σοβαρά μια προσπάθεια για μια πιο λεπτομερή καταγραφή της ζωής και της πορείας του στο τραγούδι. Σημασία έχει ότι «περάσαμε καλά» έλεγε. Παρ’ ότι αμέσως το ανέτρεπε: « Κι αυτό σηκώνει συζήτηση».
Θα ξεκινήσει στον απόηχο του ρεμπέτικου, θα πουν τραγούδια του η Νίνου, η Χασκίλ, η Μπέλλου, ο Μπίνης, ο Τσαουσάκης. Στα χρόνια του ’60, κάνει επιτυχίες με τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, την Καίτη Γκρέυ, την Πόλυ Πάνου, τη Γιώτα Λύδια μ όλους τους μεγάλους τραγουδιστές της εποχής εκείνης. Προσαρμόζεται στο νέο κλίμα, με τις ινδικές επιρροές αλλά και στην δισκογραφία των 45 στροφών και την νέα τεχνολογία που φέρνει. Πρώτα στην «Κολούμπια» στις αρχές του ‘60, μετά στην «Οντεόν» από τα ’63 – ’64.
Διαβάζοντας αποσπάσματα από τη συζήτησή μας το 2006, ακούμε τραγούδια απ’ όλα τα χρόνια. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
Σημείωση: Η φωτογραφία είναι στο σπίτι του, από την συνάντησή μας στις 16 Μαΐου του 2005.