“Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια” – Δημήτρης Χριστοδούλου: «…και τ’ όνειρο που χάνεται, πάει και δεν γυρίζει …» – Μέρος 2ο

«…και τ’ όνειρο που χάνεται, πάει και δεν γυρίζει …»
Ένας συγγραφέας στο τραγούδι. Με μουσικές Θεοδωράκη, Ζαμπέτα, Πλέσσα, Λοίζου, Μουστακί κ.α. Και μια συνομιλία του 1988.
Δευτέρα 21 και Τρίτη 22 Δεκεμβρίου, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο πρόγραμμα 103.7.
Όταν συνάντησα τον Δημήτρη Χριστοδούλου – πριν 32 χρόνια – ήμουν πολύ νέος. Ξανακούγοντας σήμερα όσα μού είπε τότε για τα όρια ανάμεσα στην ποίηση και το στίχο για τραγούδι – «το τραγούδι περιγράφει, η ποίηση αποκαλύπτει» – για το πώς έγραψε κάποια από τα τραγούδια του και για το πως έβλεπε τη συνέχεια στο τραγούδι, έκανα διαφορετικές σκέψεις. Άρχισα να ψάχνω και άλλα απ’ όσα είπε εκείνα τα τελευταία του χρόνια, επιλέγοντας από τα περίπου 180 τραγούδια με στίχους του, προέκυψαν αυτές οι δυο εκπομπές. Με όσα τραγουδήσαμε πολύ: «Γωνιά γωνιά σε καρτερώ», «Βράχο βράχο τον καημό μου», «Εγώ περπάτησα γυμνός / εγώ βαδίζω μόνος», «Τι να φταίει, τι να φταίει / που δεν πήγαμε μπροστά», «Μια καλημέρα ειν’ αυτή/ πες τη κι ας πέσει χάμω», ο «Μέτοικος». Αλλά και άλλα, που αξίζει να γνωρίσουμε ή να θυμηθούμε. Τραγούδια με μουσική : Θεοδωράκη, Ζαμπέτα, Μαρκόπουλου, Πλέσσα, Μουστακί, Λοϊζου, Κόκοτου, Βασίλη Δημητρίου. Από τους πρώτους ποιητές που έγραψαν στίχους για τραγούδια. Με αφετηρία την πρόσκληση – πρόκληση του Θεοδωράκη του ’60, συνέχισε σχεδόν ως το τέλος του (4 Μαρτίου του 1991). Μνήμες κι αναφορές στη δημιουργία τους και μαζί αποσπάσματα από μια ραδιοφωνική συνομιλία με τον Δημήτρη Χριστοδούλου πριν 32 ακριβώς χρόνια (1988). Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
Σημείωση: Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Δημήτρη Χριστοδούλου. Τη διαμόρφωσε για την εκπομπή ο Πέτρος Παράσχης.