Δεν χρειάζεται να φτάσουμε πίσω στο χρόνο στην «Άπονη ζωή», στο «Δρόμο», το «Έχω ένα καφενέ», στο «Σαν το μετανάστη στη δική σου γή», στο «Σαλονικιό» ή σε τόσα άλλα. Μόλις το 2016, ο Πασχάλης Τερζής τραγούδησε με λόγια του Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Σε μια βομβαρδισμένη πόλη / αγόρι 12 χρονώ / ζωγράφισε ένα χελιδόνι/ μες στο γαλάζιο ουρανό. / Και το πουλί ζωγραφισμένο /απ το μολύβι τα αγοριού / φτεροκοπούσε μεθυσμένο /στην άπλα του μεσημεριού. / Κι άξαφνα σφύριξε ένα βόλι/ βρήκε στο στήθος το παιδί / και στη βομβαρδισμένη πόλη / πουλάκι πια δεν κελαηδεί». Θα μπορούσε να είναι επίλογος για όσα είχαμε ζήσει μέχρι τότε. Αλλά και …πρόλογος για όσα θα ζούσαμε.
Το τραγούδι βέβαια, σχεδόν δεν ακούστηκε μέσα στην τρέχουσα δισκογραφία. Ο λόγος του Λευτέρη Παπαδόπουλου, λειτουργούσε ήδη λιγότερο ως παρόν και περισσότερο ως ιστορία! Μια ιστορία που δεν λέγεται βέβαια σε δύο ώρες. Ούτε σε μια μέρα, ούτε σε μια σειρά αφιερωμάτων. Είναι μελέτη μιας ολόκληρης ζωής. Απλά εναύσματα μπορούμε να δώσουμε σε συγκεκριμένο χρόνο. Κι αυτό θα κάνουμε παρέα. Διαλέγοντας πασίγνωστα τραγούδια αλλά και ξεχωριστές στιγμές από την «άλλη μεριά του φεγγαριού» του.
Τραγούδια με τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Μάνο Λοΐζο, τον Γιάννη Σπανό, τον Χρήστο Νικολόπουλο αλλά και τον Μίκη Θεοδωράκη. Τραγούδια που τραγούδησαν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Σταμάτης Κόκοτας, ο Γιάννης Καλατζής αλλά και ο Δημήτρης Μητροπάνος ή η Μαρία Φαραντούρη, Κάποτε και ο Νίκος Ξανθόπουλος ή ο Πρόδρομος Τσαουσάκης.
Με πυξίδα και τίτλο ένα στίχο από ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του:
«Όλα μοιάζαν ουρανός και γλυκό ψωμί»…
Μια έκτακτη εκπομπή – κυριολεκτικά αλλά ελπίζουμε και μεταφορικά – πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
Από τις «σημειώσεις» της εκπομπής :
Πριν από αρκετά χρόνια, είχα επιμεληθεί μια κασετίνα με τραγούδια που είχαν δικούς του στίχους.
Στο ένθετο, έπρεπε να γράψω κι ένα βιογραφικό.
Προσπάθησα να το κάνω όσο γίνεται πιο λεπτομερειακό.
Το «υπέβαλλα» στον κ. Παπαδόπουλο και με «φαξ» μού ήρθε η απάντηση.
Η κριτική του ήταν μόνο μια λέξη. Που δεν θέλω να την πω …δημόσια.
«…, είναι όλα αυτά που γράφεις για μένα! Δεν έχει σημασία που γεννήθηκα, τι ώρα και τι …φορούσε η μάνα μου την ώρα της γέννας… Σημασία έχει «τι εκόμισα εις την τέχνην!».
Κι άρχισε να μού απαριθμεί με περηφάνια εφήβου κάποια πράγματα που είχαν πει γι’ αυτόν γνωστοί και μη εξαιρετέοι άνθρωποι της τέχνης…
Για να πω την αλήθεια, εγώ δεν θα το έκανα έτσι…
Δεν ήθελα να ανταγωνιστώ κανέναν σε καλά λόγια.
Θα προτιμούσα να αραδιάζω στίχους.
Στίχους «μοιραίους» όχι μόνο για την εποχή που γράφτηκαν, αλλά για όλα τα χρόνια που μεσολάβησαν…
Από το συγκλονιστικό «απομεσήμερο» που «έμοιαζε να στέκει σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά» μέχρι τον «Άγγελο δραπέτη απ’ τον ουρανό». Κι από τον «Μετανάστη στη δική σου γή», μέχρι και τη «βομβαρδισμένη πόλη». Κι ανάμεσά σ’ αυτούς, πολλούς που δεν έχουν την επιβεβαίωση του σουξέ. Μπορούν όμως να μιλήσουν πιο καίρια από πολλά σουξέ. Και που ίσως τα έχουν αγαπήσει και αποδεχτεί περισσότερο από πολλά σουξέ, ακόμα και οι τραγουδιστές που τα είπαν. Φαντάζομαι, ας πούμε, είναι γνωστό πόσες επιτυχίες και σπουδαία τραγούδια έχει κάνει με στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου η Βίκυ Μοσχολιού. Όταν λίγο πριν εκείνη φύγει, κάναμε μια συλλογή με επιτυχίες της, θυμάμαι με τι λαχτάρα επέμενε να μπει ένα τραγούδι με στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου πάνω σε ξένη μελωδία. Το «Πέφτει η Μαδρίτη»…
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ανάλογα τραγούδια του.
Αλλά δεν θέλω να καταχραστώ το χρόνο.
Ζούμε έτσι κι αλλιώς, σε μια κοινωνία φιλοφρονήσεων και ψεύτικης ευγένειας.
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είναι από τους ανθρώπους που με βάση την πορεία του και το έργο του εδώ και 60 χρόνια σχεδόν, δικαιούνται περισσότερο τα πιο «μεγάλα λόγια» που μπορεί να πει κανείς. Μπορώ να εξαντλήσω επίθετα αλλά και ουσιαστικά που να τον χαρακτηρίζουν και θα είμαι πολύ κοντά στην αλήθεια. Μόνο που… Από την άλλη μεριά, την ίδια στιγμή θεωρώ ότι θα τον αδικώ, αν … έστω και ένας, σκεφτεί ότι πάω να τον κολακέψω. Παράλληλα, την ίδια στιγμή, νοιώθω και πολύ μικρός για να μιλήσω για το μέγεθος του. Νομίζω ότι ακόμα στον ίδιο αρέσει να «παίζει με το μύθο του», όταν υιοθετεί όλες αυτές τις συμπεριφορές που ξέρουν όλοι όσοι τον έχουν συναναστραφεί από κοντά έστω και για λίγο.
Εν πάση περιπτώσει… πολλά είπα! Τα τραγούδια τα λένε πάντα καλλίτερα!