Ένας δίσκος, μια εποχή, μια ιστορία
Κυκλοφορία : Μάρτιος 1984
Δευτέρα 3/6/24, 9 με 10 το βράδυ στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα και στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7.
Μια πρόχειρη ματιά στις προβολές του You tube, δίνει μια σημερινή εικόνα για τα τραγούδια του δίσκου. Ο «Αύγουστος» στην κορυφή, με δεκάδες επανεκτελέσεις και πάνω από 25 εκατ. προβολές. Ο «Υδροχόος», το «Λεμόνι στην πορτοκαλιά» και λιγότερο το «Χαράτσι», το «Στάλα, στάλα», το «Με το τραγούδι, με το κρασί», η «Καρυάτιδα» και το «Πέρασα έτσι δίχως λόγο», μετράνε από 2 εκατ. μέχρι 200 χιλ. προβολές. Και μόλις τρία τραγούδια – «Ευχή», «Χτες βράδυ», «Χτυπάει τηλέφωνο» – μετράνε λιγότερες προβολές. Η συνολική εικόνα του δίσκου, 40 χρόνια από τη δημιουργία του, είναι μάλλον εντυπωσιακή – έστω κι αν γενικά ο Παπάζογλου δεν ανήκει στα εξαιρετικά προβεβλημένα «πρόσωπα» των νεότερων χρόνων.
Το 1984, το «Χαράτσι» είναι ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Νίκου Παπάζογλου. Έξι χρόνια μετά τη «Γυφτιά» και τα «Δήθεν» με τους Ξυδάκη – Ρασούλη. Είναι τραγούδια που το πιο παλιό έχει ηχογραφηθεί με ηλεκτρικό άκουσμα και …αγγλικά λόγια, στις αρχές του ’70. Ο «Αύγουστος», είναι γραμμένος την εποχή της «Γυφτιάς». Στα νεότερα τραγούδια, το μπουζούκι διεκδικεί κεντρικό ρόλο, χωρίς να μένει πίσω η ηλεκτρική κιθάρα. Το πολυσυζητημένο «μεικτό και νόμιμο» μουσικό είδος, στον οποίο ονειρευόταν τότε να οδηγηθεί ο «κυκεώνας» της μουσικής μας παιδείας. Υπάρχει εκείνη την εποχή ένα εξαιρετικό κείμενο του Χρήστου Βακαλόπουλου που αξίζει να διαβάσουμε αποσπάσματα… Η κατοπινή πορεία του Παπάζογλου, θα σημαδευτεί από αυτό το άκουσμα – αν και από τις αρχές του ’90, από τα «Σύνεργα» και μετά, θα αρχίσει να σκέφτεται διαφορετικά, ποντάροντας όλο και περισσότερο στο καθαρό άκουσμα του μπουζουκιού ή ακόμη και στον διονυσιασμό του νησιώτικου βιολιού.
Στη σειρά που ακούμε ολόκληρους δίσκους – όπως λέμε πάντα – «σα να βάζαμε στο πικ απ από την αρχή μέχρι το τέλος έναν παλιό δίσκο βινυλίου», ακούμε τα τραγούδια από το «Χαράτσι» και όπως πάντα, ανάμεσα στα τραγούδια «ζωγραφίζουμε» την εποχή τους και την πορεία τους στο χρόνο.
Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».