Τρίτη 10 Μαΐου, στις 4 το απόγευμα, ανήμερα της κυκλοφορίας του βιβλίου του Γιώργου Αλλαμανή “Στον Καιρό της Λιλιπούπολής” , ο δημοσιογράφος, μουσικός ραδιοφωνικός παραγωγός και συγγραφέας είναι καλεσμένος του Σιδερή Πρίντεζη στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 και στην εκπομπή “Το Κλειδί του Sol”.
Ο Γιώργος Αλλαμανής μιλά για το πως πέντε χρόνια συστηματικής έρευνας, συλλογής πλήθους ντοκουμέντων σπάνιου αρχειακού υλικού, δημοσιευμάτων εφημερίδων και περιοδικών, παρτιτούρων και φωτογραφιών, συμπυκνώνουν σε 350 σελίδες την ιστορία και όλα όσα σχετίζονται με τη δημιουργία της θρυλικής ραδιοφωνικής εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη».
Στην εκπομπή ακούγονται και ανέκδοτα ντοκουμέντα.
Ο Σιδερής Πρίντεζης γράφει για την εκπομπή στο προφίλ του στα ΜΚΔ:
“Κι εκεί που έλεγα πως ό,τι είχα να κάνω με τη Λιλιπούπολη είχε τελειώσει το καλοκαίρι του 2015 με την ολοκλήρωση της χρονολογημένης αναμετάδοσής της, έρχεται ένα τηλεφώνημα λίγα χρόνια μετά από τον δημοσιογράφο, ραδιοφωνικό παραγωγό, συγγραφέα και – πρωτίστως για μένα – Ερευνητή Γιώργο Αλλαμανή που μου γνωστοποιούσε την πρόθεσή του να γράψει ένα βιβλίο για τη Λιλιπούπολη και μου ζητούσε να μιλήσουμε, μια και ήμουν μάλλον ο τελευταίος που είχε ασχοληθεί εκτεταμένα μαζί της.
Μέχρι τότε με τον Γιώργο είχαμε ανταλλάξει ένα «χαίρω πολύ», αν και γνώριζα κάπως τη διαδρομή του στα Μ.Μ.Ε. Συναντηθήκαμε λοιπόν και του εξιστόρησα τη διαδικασία της χρονολόγησης που είχα κάνει συνδυάζοντας ημερομηνίες και τίτλους από τα τεύχη της “Ραδιοτηλεόρασης” με τα αντίστοιχα στοιχεία που αναγράφονταν στις μπομπίνες του ραδιοφωνικού αρχείου, καθώς και διάφορα άλλα που είχα γράψει τότε σε ένα κείμενο για τη Λιλιπούπολη στο site της ΕΡΤ (και υπάρχει στο πρώτο σχόλιο της παρούσας ανάρτησης).
Δε φανταζόμουνα βέβαια πως την ίδια στιγμή επιβιβαζόμουνα σε ένα πλοίο σαν τον «Φύστικο» της Λιλιπούπολης, όπου εγώ ως επιβάτης θα απολάμβανα το ταξίδι με τους θαυμαστούς και άγνωστους σταθμούς του, ενώ όλο το πλήρωμα θα ήταν ένα και μόνο πρόσωπο: ο Γιώργος Αλλαμανής. Με τη διεισδυτική του έρευνα, τις συνεχείς διασταυρώσεις των πληροφοριών που συγκέντρωνε από τις συνολικά 51 συνεντεύξεις που πήρε στο διάστημα αυτό, τα χαμένα επεισόδια της Λιλιπούπολης που βρήκε από διάφορες πηγές και το περασμένο καλοκαίρι επαναπάτρισε στην ΕΡΤ, τις παράπλευρες χρήσιμες πληροφορίες που αξιολόγησε και αξιοποίησε, ο Γιώργος Αλλαμανής παραδίδει από σήμερα ένα βιβλίο για μία θρυλική ραδιοφωνική εκπομπή και παράλληλα μία ξενάγηση στους διαδρόμους και τα στούντιο του Τρίτου Προγράμματος την εποχή που διευθυντής του ήταν ένα από τα πιο φωτισμένα πρόσωπα που πέρασαν ποτέ, όχι μόνο από την ΕΡΤ, αλλά από την Ελλάδα ολόκληρη, ο Μάνος Χατζιδάκις.
Μη νομίζετε όμως πως ο Γιώργος αγιογραφεί. Αντίθετα, προσπαθεί να είναι αποστασιοποιημένος και ακριβοδίκαιος, χωρίς να χάσει την ανθρώπινη ματιά του. Επειδή μου έκανε την τεράστια τιμή να μου ζητήσει να προλογίσω το βιβλίο του και δίπλα μάλιστα σε 2 ανθρώπους που βρέθηκαν εκείνα τα χρόνια στο Τρίτο Πρόγραμμα του Μάνου Χατζιδάκι, τον Νίκο Κυπουργό και τον Γιώργο Μητρόπουλο, σταματώ εδώ την προσωπική αποτίμηση ευελπιστώντας να βρείτε αυτό το βιβλίο συναρπαστικό όπως το βρήκα κι εγώ. Κι όχι επειδή το έζησα σε διάφορα στάδια του.
Η ανάρτηση αυτή ωστόσο δε σταματάει εδώ. Ήταν όμορφες οι στάσεις αυτού του ταξιδιού και τα νέα μέρη που ανακάλυπτε ο Γιώργος και είχε την καλοσύνη να με συμπεριλαμβάνει κάθε φορά σε αυτούς που τα φανέρωνε, υπάρχει όμως μία μέρα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Ούτε και ο ίδιος πιστεύω. Ήταν το Σάββατο 25 Αυγούστου του 2018.
Λόγω της μικρής γνωριμίας που είχα με τη Μαριανίνα Κριεζή από το Δεύτερο Πρόγραμμα, την παρακάλεσα να συναντηθεί με τον Γιώργο τον οποίο δε γνώριζε προσωπικά μέχρι τότε και συμφωνήσαμε να πάμε μαζί στο ησυχαστήριό της στην Ερέτρια. Το ίδιο εκείνο πρωί μου έκανε τουλάχιστον 3 τηλεφωνήματα θέλοντας να φανεί τέλεια οικοδέσποινα ξεκαθαρίζοντας πως θα φάμε εκεί το μεσημέρι και ρωτώντας πώς θέλουμε να μαγειρέψει το κοτόπουλο, αν μας αρέσει το λεμόνι στο φαγητό και τι σαλάτα να κόψει. Της είπα πως δε χρειαζόταν να κάνει τόση φασαρία και πως θα μέναμε λίγο. Ήταν ανένδοτη. Αλλά κούνια που με κούναγε και μένα… φτάσαμε λίγο πριν το μεσημέρι και φύγαμε λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
Η εμπιστοσύνη που έδειξε η Μαριανίνα στον Γιώργο ήταν επιβεβαίωση και της δικής μου άποψης, αλλά παράλληλα με καθησύχαζε ότι δεν την έφερνα σε επαφή με έναν απλά νοσταλγικό ακροατή που έχοντας ακούσει τους δίσκους με τα τραγούδια και τα λίγα επεισόδια της Λιλιπούπολης που υπάρχουν στο εμπόριο, νόμιζε πως είχε αφομοιώσει και κατανοήσει όλη την ουσία της. Η μέρα φυσικά πέρασε με συζητήσεις όχι μόνο για τη Λιλιπούπολη αλλά και για διάφορα θέματα που δεν καταγράφηκαν, γιατί δε χρειαζόταν να καταγραφούν, με απογευματινή βόλτα σε παραλιακή καφετέρια και με παιχνίδια ανάμεσα σε μένα και τη Ριρίκα, τη μόνη από τα 3 σκυλιά της Μαριανίνας που έμπαινε εντός του σπιτιού.
Στον δρόμο της επιστροφής, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε τι είχαμε μόλις ζήσει, ήμασταν μαγεμένοι, λέξη ακριβής νομίζω αν συνυπολογίσουμε τον χαρακτηρισμό «νεράιδα» που έχουν προσδώσει πολλοί στη Μαριανίνα. Λίγο καιρό μετά πήγαμε με τον Γιώργο για τον ίδιο λόγο στο σπίτι της Άννας Παναγιωτοπούλου, ενώ προς το τέλος του κύκλου των συνεντεύξεων με πήρε μαζί του, χωρίς φυσικά να του είμαι απαραίτητος, στο σπίτι του Σταμάτη Φασουλή (τον οποίο επίσης αυτονόητα ευχαριστώ). Αυτές ήταν οι 3 συνεντεύξεις στις οποίες παραβρέθηκα θαυμάζοντας τη μεθοδολογία, τον τρόπο προσέγγισης και την οργάνωση του δημοσιογράφου, τουλάχιστον έτσι όπως την είχα στο μυαλό μου και την έβλεπα να ξετυλίγεται μπροστά μου.
Ο Γιώργος Αλλαμανής είχε ονομάσει την πολύωρη αθροιστικά κουβέντα του με τη Μαριανίνα Κριεζή ως «συνέντευξη βάσης» για το βιβλίο του. Εδώ και λίγο καιρό, όπως λέει πάντα ο ίδιος, η Μαριανίνα έχει μετακομίσει για πάντα σε ένα από τα σπίτια του Πόρτο Λίλι. Εύχομαι πραγματικά να μας ακούει από εκεί σήμερα το απόγευμα στις 4 που θα βρεθούμε μαζί με τον Γιώργο Αλλαμανή στο Δεύτερο Πρόγραμμα για να ακούσουμε παρέα ανέκδοτα στη δισκογραφία τραγούδια και στιγμιότυπα της Λιλιπούπολης, γνωστά και άγνωστα, αλλά και ντοκουμέντα που άμεσα ή έμμεσα σχετίζονται μαζί της.
Μία μέρα μετά, στις 11 Μαΐου, το ραδιοφωνικό μου σπίτι (όπως το έλεγε και ο Μίμης Πλέσσας στις δικές του εκπομπές), το Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, κλείνει τα 70 του χρόνια. Τα τελευταία 20, χάρη στον Αντώνη Ανδρικάκη και τη Μαργαρίτα Μυτιληναίου, στεγάζει και τις δικές μου μουσικοκινηματογραφικοθεατρικές αδυναμίες. Εδώ γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους της Τέχνης, αλλά και εξαιρετικούς συναδέλφους σαν τη Μαριανίνα Κριεζή και τον Νίκο Αϊβαλή που έφυγαν μέσα στη χρονιά που διανύουμε. Και είναι οι δικές τους, όπως και όλες οι άλλες ραδιοφωνικές φωνές, οι τωρινές και οι προηγούμενες, που δίνουν νόημα και αξία σε κάθε γενέθλια επέτειο του ραδιοφώνου, περισσότερο από τους αριθμούς από μόνους τους. Γιατί αυτό είναι το Ραδιόφωνο, ένα θαυμαστό μέσο, κάτι σαν το Μουσείο της Λιλιπούπολης που έχει συγκεντρώσει «όλου του κόσμου τους θησαυρούς που δεν τους χωράει ανθρώπου νους»… πολύ πριν το ίντερνετ.”