Μια συνομιλία από τα 1994 και σκόρπιες επιλογές από όλη την ιστορία του Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Τρίτη 1, Τετάρτη 2, και Πέμπτη 3 Απριλίου, 9 με 10 το βράδυ, στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Συχνά θυμάμαι και αναφέρω φράσεις από τις συνομιλίες μας: «Τα πάθη του τα γεννάει ο άνθρωπος. Αλλού του αρέσει να πίνει, άλλου να ξενυχτάει, άλλου να παίζει… Υπάρχει άνθρωπος με 24 πάθη, άλλος με 12, άλλος με 4… Το πάθος το δικό μου ήτανε να μπω μέσα στην πραγματικότητα της ελληνικής ιστορίας. Να είμαι κι εγώ μια ρίζα του δέντρου που λέγεται Ελλάδα. Το ‘λεγα στη μάνα μου από 12 χρονών κι έλεγε το παιδί μου είναι τρελό. Δεν ξέρω πως το είχα μέσα μου και το εξέφραζα έτσι, χωρίς να ξέρω τι λέω. Το έβλεπα, όμως. Έπαιζα την κιθάρα κι έβλεπα ότι υπήρχε ένα ενδιαφέρον στη γειτονιά. Μετά, ακούω το Μάρκο, κι αλλάζουν όλα μέσα μου, φορέθηκε κάτι άλλο. Το θέμα είναι ο άνθρωπος να πιστεύει ότι θα φτάσει στο 24, όταν είναι στο 7. Άμα δεν πιστεύεις τίποτα, έχεις πέσει στο πρώτο σου βήμα. Τέλειωσες… Εγώ τα κατάφερα νομίζω…». Και λίγο μετά : « …Έχω πει τόσα πολλά και τόσες φορές που πια θέλω κάποιος να γράψει μόνος του ότι ο Γρηγόρης είναι αυτό κι αυτό το πράγμα. Όχι όταν πεθάνω και δε μιλάω. Τώρα που είμαι ζωντανός και μπορώ να ακούω την τελετή. Από εκεί και πέρα, τα πολλά τα λόγια που βγαίνει ο καθένας και λέει για ν ανεβάσει τον εαυτό του μ’ ενοχλούνε. Σήμερα ο καθένας έχει δειχτεί. Ο καθένας ξέρει αν τραγουδάει καλά ο Μπιθικώτσης, αν έχει γράψει καλά ο Μπιθικώτσης. δεν χρειάζεται να βγούμε να πούμε ότι εγώ είμαι αυτός κι έκανα εκείνο. Το χαλάς έτσι. Του νεότερου θα του τα πει ο πατέρας του αυτά που έζησε κάνοντας τη δική του δουλειά. Να κάθομαι τώρα εγώ να λέω; Πες ότι ήμουνα πεθαμένος. Τέλειωσε. Έτσι είναι τα πράγματα. Εσύ την ξέρεις καλλίτερα από εμένα την ιστορία μου. Τι να σου λέω;».
Κάποιες ηχογραφήσεις του βέβαια, λιγότερο ή περισσότερο, ακούγονται πάντα. Όλα αυτά τα χρόνια που λείπει… 20, πλέον! Είναι όμως μια γενιά πια που ίσως δεν έχει ακούσει ποτέ τη φωνή του καθώς μιλάει, καθώς σκέφτεται, καθώς απαντάει. Μ’ αυτή τη σκέψη, είπα να ξανακούσουμε ανάμεσα στα τραγούδια του, κάποια αποσπάσματα από μια συνομιλία μας, τον Μάρτιο του 1994. Και παράλληλα, διάλεξα να ακούσουμε αποσπάσματα από το υλικό του, όχι ταξινομημένα με βάση την καλλιτεχνική τους υπόσταση, αλλά μπερδεμένα στο χρόνο, όπως ηχογραφήθηκαν. Από τον απόηχο του μεταπολεμικού ρεμπέτικου με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Πρόδρομο Τσαουσάκη, το Σταύρο Τζουανάκο, τη Ρένα Ντάλλια, στο δικό του «Τρελλοκόριτσο», το «Γαρύφαλλο στ’ αυτί» του Χατζιδάκι και το «Γειά σου τσολιά μου!» του Τσιτσάνη… Από τις επανεκτελέσεις των παλιών τραγουδιών του Βαμβακάρη, του Τσιτσάνη, του Μητσάκη, του Χιώτη, του Χατζηχρήστου, στον «Επιτάφιο» του Θεοδωράκη… Από την «Πολιτεία», το «Αρχιπέλαγος», το «Αξιον εστί» στου «Βοτανικού τον μάγκα», την δική του «Κομπαρσίτα» , το «Ρολόι κομπολόι» και τα άλλα τραγούδια του Άκη Πάνου… Από τον Ξαρχάκο, τον Μούτση, τον Σπανό, τον Γλέζο στην «Επίσημη αγαπημένη», το «Α- Ω» και όλους τους μεγάλους δίσκους που κάνει με τον Κώστα Βίρβο στα χρόνια του ’70. Από το περίφημο «τρακ» στην πρώτη του συναυλία με τον Θεοδωράκη στο θέατρο «Κεντρικόν» το 1961 μέχρι την «παραγγελία» στη συναυλία «για το Γρηγόρη» στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, το 2002. Καθώς η ορχήστρα παίζει «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», εκείνος ζητά … «Του Βοτανικού το μάγκα» σε «φά μινόρε», το τραγουδά και το χορεύει. Επιλέγοντας να είναι αυτή η τελευταία καταγεγραμμένη δημόσια παρουσία του… «Στιγμιότυπα» από όλα αυτά παρελαύνουν στις τρεις εκπομπές, «μπερδεμένα» με τα δικά του και τα δικά μας λόγια.
Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».