Για τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα. Σύγχρονα και παλιά, γνωστά και άγνωστα σκόρπια και «οργανωμένα» τραγούδια, στη δισκογραφία αλλά και στο διαδίκτυο.
Παρασκευή 7 και Παρασκευή 14 Μαρτίου, 9 με 10 το βράδυ, στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα και στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7.
Ήταν η ολοκληρωμένη ακρόαση για τα «Ζεστά ποτά» πριν λίγες μέρες στην εκπομπή, αλλά και τα καινούργια τραγούδια… Το «Κλαίω γιατί δεν έζησα» του Γιάννη Νικολάου, το «Φλάς μπακ» του ίδιου του Πάνου, το «Σαν λουλούδι στο βράχο» με τον Κώστα Λειβαδά… Το «σπίτι με τις ακακίες» του Πάνου, αλλά και όταν ο Χάρης Κατσιμίχας εξέδωσε το 2019, τα μελοποιημένα ποιήματα του Αργύρη Χιόνη, του Γιάννη Βαρβέρη και του Κώστα Παπαγεωργίου, στο δίσκο «Από τους κήπους των ψιθύρων», δεν τα «ακούσαμε» όσο …άντεχαν.
Ενώ λοιπόν υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας «σταμάτησαν» κάπου εκεί στις αρχές του 2000, ουσιαστικά πάντα υπάρχουν αφορμές, εκδόσεις και τραγούδια σε παρόντα χρόνο. Τώρα για το ότι δεν ακούγονται ανάλογα, είναι μια άλλη συζήτηση… Άλλωστε η αλήθεια είναι ότι, με εξαίρεση συγκεκριμένα κομμάτια, ποτέ δεν πλειοδοτούσαν σε δημοσιότητα. Μ’ αυτές τις σκέψεις, είπαμε να διαλέξουμε τα τραγούδια αυτών των δύο εκπομπών…. Σύγχρονα και παλιότερα, σκόρπια και «οργανωμένα», γνωστά και λιγότερο γνωστά τραγούδια που έγραψαν ή τραγούδησαν: «Η μοναξιά του σχοινοβάτη» αλλά και τα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη και του Δημήτρη Λάγιου. Οι «Ανόητες αγάπες» αλλά και τραγούδια του Τσιτσάνη, το «Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί» αλλά και τα «Γυάλινα Γιάννενα» του Μιχάλη Γκανά, ηπειρώτικα και κρητικά που έχουν τραγουδήσει σε συναυλίες ή στο στούντιο. Τα τραγούδια τους που είπαν ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μανώλης Λιδάκης, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, ο Χρήστος Θηβαίος στη δισκογραφία αλλά και ο Μανώλης Μητσιάς – με δική του επιλογή, στο «Ησυχία! Γράφουμε…». ΚΙ ανάμεσα μικρές σκέψεις αλλά και αφηγήσεις των ίδιων, για τα τραγούδια, τα είδη και τις εποχές.
Πάντα, με τη διάθεση του «Παρ’ το αλλιώς… θα βρεις!».
ΥΓ: Η εικόνα της ανάρτησης, το άνοιγμα από τη δημοσίευση μιας συνομιλίας που είχαμε κάνει το – μακρινό – 1998, για το περιοδικό «Δίφωνο». Από εκεί …έκλεψα και τον τίτλο. Έστω κι αν πλέον δεν υπάρχει «δίσκος», επιμένω ότι μάς χρειάζεται η προσοχή της ιεροτελεστίας του στην ακρόαση.