Η Χάρις Αλεξίου με στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου (1973-2007)
Δευτέρα 9, Τρίτη 10, Τετάρτη 11 και Πέμπτη 12/9, στο Δεύτερο Πρόγραμμα και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Μια συζήτηση με τη Χαρούλα Αλεξίου για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Για τη σχέση, για τα τραγούδια, για την ιστορία, για το παρόν!
«Το Λευτέρη τον γνωρίζω στον «Βυζαντινό εσπερινό». Μετά την «Μικρά Ασία», η δεύτερη πρόταση ήταν να γίνουν με τον μεγάλο Απόστολο Καλδάρα, οι «12 δρόμοι». 12 τραγούδια, το καθένα και μια διαφορετική κλίμακα. Τελικά, αποφασίστηκε να ονομαστεί «Βυζαντινός εσπερινός».
Παρ’ όλο που ο Λευτέρης ήταν χείμαρρος, με τα αστεία του, με τα πιπεράτα του λόγια, σε μένα ήτανε σοβαρός. Δεν το προκαλούσα εγώ! Ήμουν τόσο ντροπαλή… Είχα τα μεγαθήρια μπροστά μου. Η παρέα του Αχιλλέα τότε, ήταν ο Λευτέρης, ο Μάνος, ο Καρούζος, ο Δασκαλόπουλος… Συναντιόμαστε και το καλοκαίρι στη Μυτιλήνη… Χωρίς να είναι ποτέ ο δικός μου φίλος. Ήταν η αντροπαρέα! Κι εγώ ήμουνα από δίπλα, η γυναίκα του Αχιλλέα, ντροπαλή, συνεσταλμένη και με πρόσεχαν πολύ.
Πέρασαν τα χρόνια. Δεν υπήρξαν ποτέ αποστάσεις μεταξύ μας. Απλά, άλλαζαν και οι άνθρωποι στη ζωή μας… Εγώ δεν ήμουν με τον Αχιλλέα, κι ο Λευτέρης άλλαξε τη ζωή του. Μπαίνανε κι άλλοι άνθρωποι στη ζωή μας αλλά η σχέση ήταν πια συγγενική. Δεν χρειάζεται καμμιά φορά να είσαι κάθε μέρα με τους ανθρώπους και να μοιράζεσαι την καθημερινότητά τους. Την καθημερινότητά μας, δεν τη μοιραστήκαμε ποτέ με τον Λευτέρη. Αλλά είναι σαν ένας ακριβός συγγενής που μπορείς να κάνεις και χρόνια να τον δεις, αλλά με το που θα βρεθείς μαζί του, συνεχίζεις την ιστορία από εκεί που την άφησες.
Σοβαρά το λες ότι έχουμε κάνει 48 τραγούδια; Δηλαδή 4 δίσκοι από 12! Η φιλία συνεχιζόταν χωρίς να εξαρτάται από το αν θα πω ή δεν θα πω τραγούδια του… Τα τραγούδια του Σπανού, είναι μοναδικά τραγούδια! Δεν είχαν όλα την τύχη της «Αριστοτέλους». Η «Κίτρινη πόλη», «Οι Κυριακές στην Κατερίνη» είναι απίθανα τραγούδια αλλά δεν είχαν την ίδια τύχη. Δεν γίναν σταθμοί όπως η «Αριστοτέλους». Μετά, με τον Ζαμπέτα, το «Τι γλυκό να σ’ αγαπούν»… Θυμάμαι, στο «Όλες του κόσμου οι Κυριακές» είχε γράψει κι άλλο στίχο και το αλλάξαμε. Το θυμάμαι αλλά δεν θα σού το πω τώρα. Ας…κρύβουμε και κάτι!
Είχε τέτοια χαρά προχθές στο Καλλιμάρμαρο. Ήταν τόσο ευτυχισμένος… Με πήρε ο ίδιος τηλέφωνο και νομίζω πήρε και τους άλλους τραγουδιστές. Και μού έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση αυτό. Λέω «γιατί ο άνθρωπος; Γιατί βάλαν το Λευτέρη και παίρνει τηλέφωνο τους τραγουδιστές για την συναυλία αυτή. Αυτό θα έπρεπε να το κάνει κάποιος από την παραγωγή… «Χαρούλα, θέλω….» Λέω : «Ξέρεις όμως Λευτέρη μου, ότι δεν τραγουδάω αλλά …ας μην το συζητήσουμε τώρα, θα είμαι εκεί!». Είχε τέτοια λάμψη στο πρόσωπό του! Ήταν τόσο ευτυχισμένος! Άκουγε τα τραγούδια του και τον έβλεπα κιόλας σε κάποιες στιγμές να ’ναι πιο λαμπερός από κάποιες άλλες, ανάλογα πως κυλούσαν τα τραγούδια και πως ερμηνεύονταν. Μού λέει : «Τι θα γίνει; Δεν θα τραγουδήσεις εσύ;». Δεν μπορούσα να του χαλάσω το χατίρι… Κι έτσι το αποφάσισα και λέω : Ότι είναι να γίνει, ας γίνει!».
Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
Υ.Γ: Στη φωτογραφία της ανάρτησης η Χάρις Αλεξίου, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και μαζί τους ο Χρήστος Νικολόπουλος συζητούν στη διάρκεια της συναυλίας “Αφιέρωμα στο Μάνο Λοίζο”, Ολυμπιακό Στάδιο. Σεπτέμβριος 1985.