Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7.
Είναι ένα σκεπτικό που επανέρχεται και επιμένει. Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε δεδομένη την αποδοχή των μεγάλων επιτυχιών σε όλες τις εποχές. Μια καινούργια ακρόαση, μια καινούργια εκτέλεση, μια άλλη αντιμετώπιση μπορεί να δημιουργήσει και νέες εντυπώσεις. Πάντα δίπλα στις «μεγάλες επιτυχίες» υπάρχουν τραγούδια κρυμμένα. Που χρωστάμε να ανακαλύψουμε ή υπάρχουν ακόμη λόγια, μουσικές, ακόμη και ερμηνείες που αξίζουν μια καινούργια ευκαιρία.
Κάπως έτσι διαλέγουμε σήμερα δίπλα σε κάποια από τα γνωστά τραγούδια του Κουγιουμτζή, κάποια που ίσως έχουμε καιρό να ακούσουμε. Με τον Γιώργο Νταλάρα αλλά και με την Χαρούλα Αλεξίου, την Βίκυ Μοσχολιού, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Αντώνη Καλογιάννη, την Άννα Βίσση, τον Κώστα Σμοκοβίτη, τον Γιάννη Μπογδάνο και την Αιμιλία Κουγιουμτζή.
Και ο στίχος από το «Βασανάκι» του 1971, είναι μια ευκαιρία για να εστιάσουμε στις «νοηματικές νησίδες» – έτσι τις έλεγε ο ίδιος – που πάντα αναζητούσε στους στίχους που διάλεγε ή στους στίχους που έγραφε ο ίδιος: «Σπάσε κυρά και το κλουβί / τ’ αηδόνι να πετάξει / είναι βαριά η φυλακή/ κι ας είν’ κι από μετάξι». Τέτοιες «νησίδες» θα βρούμε σε πολλά τραγούδια του και στα χρόνια του ’70 αλλά και στα «δύσκολα» χρόνια του ’80. Με στίχους του Μάνου Ελευθερίου, του Μιχάλη Μπουρμπούλη, του Άκου Δασκαλόπουλου, του Λάκη Τεάζη αλλά και μελοποιήσεις του Σεφέρη, του Ντίνου Χριστιανόπουλου και του Τάσου Κόρφη: «Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα βαθύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου / χωρίς να πιω ούτε μια στάλα…» «Μικραίνει ο κόσμος κι η θάλασσα γίνεται κήπος…». Κι ανάμεσα σ’ αυτά, σκέψεις και μαρτυρίες από την εποχή που γράφτηκαν και τα χρόνια που μεσολάβησαν.
Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».