Τρίτη 1η Ιουνίου, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο πρόγραμμα 103.7.
Τραγούδια του Τάκη Μουσαφίρη, του Θανάση Πολυκανδριώτη, του Τάκη Σούκα, του Νίκου Καρανικόλα, των Χρυσοβέργη – Γιατρά αλλά και του Σταμάτη Κραουνάκη, παλιά λαϊκά και ντουέτα με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Γιώργο Νταλάρα. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
Την Κατερίνα Στανίση, θα την ακούσω για πρώτη φορά το 1983. Στις συναυλίες του Γιώργου Νταλάρα στον «Ορφέα». Να λέει παλιά λαϊκά. Θα την ξεχωρίσω από την αρχή. Με αυτή την αφορμή, θα κάνω τότε μαζί της μια πρώτη συνομιλία, που θα δημοσιευτεί στο περιοδικό «Μουσική». Μ’ ένα «εισαγωγικό» κείμενο και τον σαφή τίτλο «Μπροστά στο σημερινό λαϊκό τραγούδι και μια συνομιλία με την Κατερίνα Στανίση». Δεν σας κρύβω ότι διαβάζοντάς αυτό το κείμενο μετά από τόσα χρόνια, νοιώθω ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Μάλλον αντίστοιχες θέσεις έχω για την εκτίμηση των «ξένων» απέναντι στο σύγχρονο λαϊκό τραγούδι.
Έγραφα το 1983: «Αρκεί να βγει κάποιος αναθεωρητής συνθέτης ή κάποιο καινούργιο συγκρότημα και γεμίζουν πολλές σελίδες με θέσεις και απόψεις. Πάνω στα «τελματωμένα μουσικά μας πράγματα», στον «καινούργιο ήχο που φέρνει η μουσική τους», στο «σκεπτόμενο» κοινό που απευθύνονται… Από την άλλη και σήμερα δεν μιλάμε και σνομπάρουμε αβασάνιστα το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι. Φταίνε σίγουρα πολλά. Και η μεγάλη παραγωγή και οι κάθε είδους προσμείξεις… Ίσως όμως είναι και φυσικό… Είναι ένα είδος που δεν χρειάζεται παραπάνω λόγια για να υπάρξει. Είναι καθημερινά δίπλα μας. Πόσες αναλύσεις μπορεί να κάνει κάποιος για όσα ζει και χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του; Μόνο όταν μας λείψουν, νοιώθουμε ότι μας ήταν απαραίτητα και αρχίζουμε να μιλάμε γι’ αυτά. Έτσι γίνεται και με το λαϊκό τραγούδι κάθε εποχής… Χρειάστηκε μια 30ετία για να αναγνωρίσουν οι «απέξω» αυτό που ονομάσαμε «ρεμπέτικο». Κι άλλο τόσο, για να «ανακαλύψουμε» τους – πραγματικά – σπουδαίους λαϊκούς τραγουδιστές του ‘60».
Την πορεία της Κατερίνας Στανίση στο τραγούδι, την παρακολουθώ πάντα … Κυρίως μέσω δισκογραφίας, βέβαια – μιας και δεν είμαι ο χαρακτηριστικός θαμώνας των χώρων που κυρίως εμφανιζόταν. Υπάρχουν στην δισκογραφία της και επιλογές που με αφήνουν αδιάφορο. Ωστόσο, το ένστικτο της ερμηνείας της, πάντα ανέβαζε ακόμη και τραγούδια μέτρια ή γραμμένα για εύκολο εντυπωσιασμό, σε άλλο εκφραστικό επίπεδο. Δε θέλω να κάνω αναλύσεις. Πιστεύω ότι αυτό το υλικό, αυτός ο τρόπος ερμηνείας, τα καλά τραγούδια αυτού του χώρου, ή τα αποδέχεσαι ή δεν μπορεί να σε πείσει κανείς. Στην περίπτωση της Στανίση βέβαια, υπάρχει κάτι ακόμη. Σε όσες συνομιλίες έχουμε κάνει για την διαδρομή της, ήταν πάντα από τις πιο άμεσες και ειλικρινείς παρουσίες αυτού του χώρου.
Κάτι λιγότερο από 30 προσωπικοί δίσκοι είναι η δισκογραφία της. Μεγάλες επιτυχίες, γνωστά και ανθεκτικά στο χρόνο τραγούδια. Κι άλλα, που είτε δεν τα σήκωσε η εποχή τους έστω κι αν το άξιζαν ή ήταν αδιάφορα. Τα περισσότερα, στην πρώτη της περίοδο, στα χρόνια μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Μετά βέβαια άλλαξαν έτσι κι αλλιώς οι συνθήκες της δισκογραφίας. Άρχισε η δισκογραφία των εφημερίδων και του διαδικτύου. Φιλοδοξώ κάποια στιγμή όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν να κάνουμε μια σειρά εκπομπών με την Κατερίνα Στανίση, να διαλέξουμε παρέα από όσα τραγούδησε και να συζητήσουμε για τις εμπειρίες της. Αυτή η εκπομπή έγινε περισσότερο, με αφορμή μια φωτογραφία. Μια φωτογραφία που ανάρτησε πριν λίγο καιρό ο Πέτρος Παράσχης, υπεύθυνος για τα περισσότερα από τα εξώφυλλα των δίσκων της για πολλά χρόνια. Ήταν μια «καθημερινή» φωτογραφία των δύο, κόντρα στον εντυπωσιασμό των επαγγελματικών φωτογραφήσεων και μάλιστα στην εποχή της ακμής της Κατερίνας Στανίση. Ακριβώς αυτό που θα ήθελα να βγει και από αυτή την αναφορά και τις επιλογές της. Γι’ αυτό ζήτησα και τη συγκεκριμένη φωτογραφία να συνοδέψει τις αναρτήσεις, την αναγγελία της εκπομπής. Και ευχαριστώ τον Πέτρο που μού την παραχώρησε και – όπως πάντα – την έκανε εικόνα για την εκπομπή.