«Κύριε, καταφυγή…». Από την εποχή του γραμμοφώνου στην εποχή του διαδικτύου.
Αναζητώντας το θείο και το ανθρώπινο, το παλιό και το σύγχρονο Πάθος στην ελληνική δισκογραφία, βρίσκεσαι μπροστά σε φωνές, όργανα, στίχους και μελωδίες που το καθένα το καθρεφτίζει με το δικό του τρόπο, με τα δικά του εκφραστικά μέσα, με τη δική του σκέψη.
Οι δυο αυτές ώρες δεν είναι παρά ένα μικρό δείγμα αυτών των καταγραφών. Πάθη καταγραμμένα στα αυλάκια του δίσκου από την εποχή των 78 στροφών μέχρι τις μέρες μας.
Ένα ψηφιδωτό από στιγμές της ελληνικής δισκογραφίας με άξονα την ατμόσφαιρα των ημερών.
Το Ανθρώπινο Πάθος ζωντανεύει μέσα απ’ τους κυματισμούς του αμανέ του Στράτου Παγιουμτζή και μέσα απ’ το παράπονο του Καζαντζίδη, μέσα από το κλάμα του βιολιού του Γιώργου Κόρου, μέσα απ’ το μυστηριακό κλίμα της μουσικής του Μάνου Λοίζου για την «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού, των τραγουδιών του Σταύρου Ξαρχάκου και του Νίκου Γκάτσου με τον Νίκο Ξυλούρη και την Βίκυ Μοσχολιού.
Το Θείο Πάθος ταξιδεύει από το παραδοσιακό «Μοιρολόι της Παναγιάς» μέχρι τη Φαιρούζ, από το ανέκδοτο έργο «Γολγοθάς» του Γιώργου Μητσάκη, μέχρι την «Εποχή της Μελισσάνθης» του Μάνου Χατζιδάκι κι από τους «Ύμνους αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων» του Σταύρου Κουγιουμτζή μέχρι τον «Τόπο της σιωπής» του Ανδρέα Κατσιγιάννη.
ΥΓ (1) : Ιδιαίτερη παρουσία στις επιλογές μας, η πρώτη τηλεοπτική καταγραφή του Θείου Πάθους από τον Νίκο Ξυλούρη, τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Μανώλη Μητσιά. Με την επιμέλεια του Χριστόδουλου Χάλαρη και με αφηγητή τον Πέτρο Φυσσούν. Για την εκπομπή του Γιώργου Σγουράκη «Ο Ρωμανός ο Μελωδός και το Θείο Δράμα», τον Απρίλιο του 1977.
ΥΓ (2) : Η βασική εικόνα που συνοδεύει την ανάρτηση είναι εκείνη που είχα όλα τα χρόνια μέχρι πρόπερσι, όλες τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, πριν μπω στις απογευματινές ακολουθίες. Έχοντας ανέβει όλα τα σκαλιά, στο μοναστήρι της Παναγίας του Σεπετού, στα μέρη μου. Και φέτος, μού λείπει. Βρήκε τη θέση της εδώ. Στηριγμένος σε μια φωτογραφία μου από το Πάσχα του 2018, τη διαμόρφωσε ο Πέτρος Παράσχης.
_______________________
Να σας πούμε λίγο και την ιστορία αυτής της σειράς των εκπομπών;
Ήταν λίγο πριν την Μεγάλη Εβδομάδα του 2004, που άρχισα να σκέφτομαι για πρώτη φορά τι θα ‘θελα να ακούω, τι θα ‘θελα να ακούγεται τις ώρες των εκπομπών μου, εκείνες τις μέρες. Άρχισα να διαλέγω θέματα, ελληνικά τραγούδια και μουσικές που είχαν να κάνουν με τα ανθρώπινα και τα Θεία Πάθη. Δεν μιλάμε για καμιά υπερπαραγωγή! Οι ώρες του στούντιο ήταν μετρημένες. Ουσιαστικά, βασίστηκα στην ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν κάποια ακούσματα και στην ολοκλήρωση κάποιων θεμάτων, με βάση το τραγούδι. Χωρίς πολλά λόγια. Κάποια από τα επόμενα χρόνια, οι επιλογές συνεχίστηκαν. Ξεκίνησαν ως «Εικόνες πάθους στο λαϊκό τραγούδι» και προχώρησαν ως «Εικόνες πάθους σε δρόμους του τραγουδιού». Στις θεματολογικές ενότητες, προστέθηκαν δημιουργοί και τραγουδιστές… Ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίκης Θεοδωράκης και οι βασικοί τους ερμηνευτές, ο Νίκος Γκάτσος, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ο Δημήτρης Λάγιος.