Παρασκευή 16/2/24 , 9 με 10 το βράδυ, στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα, στο Δεύτερο Πρόγραμμα
Σκέφτομαι να μιλήσω στην ανάρτηση για όσα άκουσα, θυμήθηκα αλλά …δεν χώρεσαν στην εκπομπή. Για μια «γριά ρακοσυλλέκτρια» που «ψάχνει στα σκουπίδια για τα αδέσποτα φυτά» και «κρατώντας στο χέρι κοτσάνια», «τριγυρνάει εδώ στο Χαλάνδρι», «και συνέχεια ρωτάει, με φωνή που όλο χάνει στροφές» : «Μήπως έχετε πίσω απ’ τον τοίχο/ στον ωραίο σας κήπο / μια γωνιά και γι’ αυτές τις ψυχές;». Η για τον «Αναστάση της κυρα Νίκης» που «ήταν ο πρώτος κυνηγός της Θεσσαλονίκης» και «κάποιο χειμώνα στον Πλαταμώνα / ένα ελάφι λένε πέτυχε στο ψαχνό». Οι ήρωες της Μαριανίνας Κριεζή είναι πάντα ξεχωριστοί και ιδιόμορφοι. Από την εποχή της «Λιλιπούπολης», ακόμη. Αλλά και μετά… Με τη Λένα Πλάτωνος, τη Σαββίνα Γιαννάτου και τον Γιάννη Παλαμίδα στο «Σαμποτάζ». Με τον Λάκη Παπαδόπουλο και την Αρλέτα στο «Τσάι γιασεμιού». Με τον Λάκη, την Ελένη Δήμου και την Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Με τον Γιάννη Σπανό, τον Μιχάλη Καπούλα και την Ελένη Δήμου. Με τη Δήμητρα Γαλάνη… Πολύ περισσότερο αν σκεφτεί κανείς ότι αυτοί οι ήρωες «ζωντάνεψαν» στα χρόνια του ’80, του ’90, του 2000. Ιδιόμορφη είναι και μια προσωπική ιστορία που θυμάμαι πάντα με την Μαριανίνα. Εκ πρώτης όψεως, προσωπική… Που όμως, νομίζω ότι δείχνει την γενικότερη θέση της γύρω από τις συμπεριφορές στο χώρο του τραγουδιού αλλά και την τόσο τρυφερή και διαρκή παιδικότητά της. Γνωριζόμασταν από πιο παλιά. Ήταν όμως κάποια δεδομένη στιγμή, στα χρόνια του ’90, που ζητώντας της πληροφορίες για κάτι, «έφαγα πόρτα» και εισέπραξα ψυχρότητα. Μού έμεινε για καιρό η απορία… Ωσότου, κάπου στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 2000, βρισκόμαστε – τυχαία – να καθόμαστε δίπλα δίπλα στην προκριματική επιτροπή του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Στο τέλος μιας από αυτές τις ακροάσεις, άκουσα από την ίδια να περιγράφει περίπου έτσι την ιστορία της ψυχρότητας μεταξύ μας : «Όταν είδα να γράφεις στο … «Δίφωνο» που ένοιωθα ότι έγινε τότε …«χωροφύλακας», «αισθητική αστυνομία» για το τραγούδι, δεν ήθελα να πω τίποτα μαζί σου! Καθώς όμως βρεθήκαμε δίπλα δίπλα στην επιτροπή, παρατηρούσα λοξά … τους βαθμούς που έβαζες. Για να διαπιστώσω ότι …είχες πολύ ανοιχτές εκτιμήσεις! Ένοιωσα ότι σε έχω αδικήσει. Ήθελα να σού πιάσω την κουβέντα… Γι αυτό κάποια στιγμή, σε ρώτησα αν … «μού δίνεις τη γόμα σου»!». Έτσι ακριβώς είχε γίνει… Μετά από δυό χρόνια φυσικής απουσίας της Μαριανίνας Κριεζή – που όμως είναι πολύ περισσότερα από τότε που έγραψε τα περισσότερα τραγούδια της – συγκεντρώνουμε κάποια από αυτά. Κάποια γνωστά αλλά και άλλα που αξίζουν την προσοχή μας… Με τη βοήθεια παλιών προσωπικών συνομιλιών, αφηγήσεων της Λένας Πλάτωνος στον Αντώνη Μποσκοίτη, αλλά και με αποσπάσματα από τις λεπτομερείς περιγραφές του Γιώργου Αλλαμανή στο βιβλίο «Στον καιρό της Λιλιπούπολης – η βιογραφία μιας ραδιοφωνικής εκπομπής» – το πιο πλήρες βιβλίο που έχει γίνει ποτέ για μια ραδιοφωνική εκπομπή, την εποχή και τους ανθρώπους της.
Πάντα, με τη διάθεση του «Παρ’ το αλλιώς… θα βρεις!»