Ο Ζαμπέτας στα χρόνια του ‘80
Καλεσμένοι: Αλέξης Βάκης – Μωυσής Ασέρ
Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2024, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Η αφορμή για τη σημερινή εκπομπή – συνάντηση, είναι μια φωτογραφία. Μια φωτογραφία που βρήκα πριν από ένα μήνα περίπου δημοσιευμένη στο διαδίκτυο. Σ’ αυτήν, δυο «πιτσιρικάδες» του 1989, είχαν στη μέση το Γιώργο Ζαμπέτα και ο ένας κρατούσε το – φτιαγμένο από το Ζοζέφ – μπουζούκι του. «Άνοιξη του 1989, βολτάροντας στον Άη Γιώργη, στην Ακαδημία Πλάτωνος, τη γειτονιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο δάσκαλος. Κι όμως τα χρόνια περνάνε…» κατέληγε η σχετική σημείωση. Σκέφτηκα να ζητήσω από τους δυο «πιτσιρικάδες» του 1989, να έρθουν σήμερα στην εκπομπή και να θυμηθούμε παρέα το Γιώργο Ζαμπέτα – διαλέγοντας και ηχογραφήσεις του που – φαντάζομαι- ακούμε σχεδόν πάντα. Ο Αλέξης Βάκης και ο Μωυσής Ασέρ. Ο καθένας με τα δικά του μέτρα ή χιλιόμετρα, εδώ και χρόνια στο χώρο της παραγωγής και της ενημέρωσης γύρω από το τραγούδι.
Η τελευταία δεκαπενταετία του Γιώργου Ζαμπέτα στη ζωή, ήταν μια «περίεργη» 15ετία. Θαρρείς και η δισκογραφία, όπως και η ενημέρωση της εποχής, τον είχε ξεχάσει ή …της είχε γυρίσει την πλάτη. Ο ίδιος παραπονιόταν γι’ αυτό, βέβαια. Όταν το καλοκαίρι του 1987 τον καλέσαμε για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο, τον θυμάμαι να μας λέει με χιούμορ και παράπονο «Τώρα που ‘ναι καλοκαιριά και λείπουν όλοι, καλέσατε κι εμένα!». Θυμάμαι όμως συχνά και έντονα και τα λόγια που μου είχε πει ο βασικός του συνεργάτης, στιχουργός Αλέκος Καγιάντας: «Κατ’ εμένα, ο Ζαμπέτας ήταν πολύ έξυπνος. Σταμάτησε εγκαίρως γιατί είδε ότι το τραγούδι πήγαινε αλλού και δεν ήθελε να ακούγεται το όνομά του και να περνάει στο ντούκου. Περίμενε, περίμενε, κρατούσε πισινή μέχρι να αλλάξει κάτι – δεν ήξερε φυσικά ότι θ’ αρρωστήσει! Αλλά…».
Σήμερα λοιπόν, με τον Αλέξη Βάκη και τον Μωυσή Ασέρ ακούμε Ζαμπέτα και θυμόμαστε τα χρόνια που περάσαν. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
ΣΗΜ: Το «Τι γλυκό να σ’ αγαπούν και να σού το λένε», είναι ένα από τα τραγούδια που «έκλεισαν» για μια 15ετία στην «επίσημη» δισκογραφική παρουσία για τον Γιώργο Ζαμπέτα. Το 1977. Χωρίς να κάνει βέβαια εξ αρχής, την επιτυχία που γνώρισε αργότερα. Τα «Χίλια περιστέρια» ήρθαν λίγο πριν το τέλος. 15 χρόνια μετά.