Δευτέρα 20 Μαρτίου, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
«Ο Μέτοικος» πήρε το όνομά του από την ελληνική μεταφορά του τραγουδιού του Ζωρζ Μουστακί από τον Δημήτρη Χριστοδούλου. Είναι ένας προσωπικός δίσκος του Γιώργου Νταλάρα, συλλογή από τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή, του Μάνου Λοΐζου, του Απόστολου Καλδάρα που πριν ή μετά είχαν κυκλοφορήσει σε δικούς τους μεγάλους δίσκους ( «Να ‘τανε το 21», «Θαλασσογραφίες», «Να χαμε, τι να’ χαμε» ) ή σε 45άρια της εποχής : «Αχ χελιδόνι μου», «Η φαντασία», «Βασανάκι, βασανάκι», «Ο θάνατος του ποιητή», «Εχω έναν καφενέ»… Και συμπληρώνεται από δύο τραγούδια που ανήκουν σε δυο πρωτοεμφανιζόμενους ως συνθέτες, του μπουζουξή Δημήτρη Ξαπλαντέρη και του Γιάννη Μέτσικα – που δεν είχαν ιδιαίτερη συνέχεια. Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1972, λίγους μόνο μήνες πριν την «Μικρά Ασία».
Χαρακτηριστικός δίσκος – πορτραίτο της εποχής για τον Νταλάρα, που έχει μόλις 3 χρόνια στην δισκογραφία αλλά ήδη μετράει κάποιες από τις καθοριστικές συνεργασίες της διαδρομής του.Από τους λίγους που συγκεντρώνουν τραγούδια περισσότερων δημιουργών και μάλιστα για εκείνη την εποχή. Ο κύριος κορμός της δισκογραφίας του Γιώργου Νταλάρα, στηρίζεται κατ’ εξοχήν σε ολόκληρους δίσκους – συνεργασίες με συγκεκριμένους δημιουργούς. Και βέβαια αργότερα, στις περίφημες και πολυσυζητημένες “συμμετοχές”. Είναι χαρακτηριστικό το στοιχείο ότι αν εξαιρέσει κανείς τις ζωντανές ηχογραφήσεις και τα αφιερώματα σε συγκεκριμένα είδη ή εποχές του τραγουδιού (ρεμπέτικα – λάτιν ), οι περιπτώσεις που ο Νταλάρας επεχείρησε “δίσκους πορτραίτα’ στηριγμένα σε τραγούδια διαφόρων δημιουργών, είναι πολύ λίγες σ’ όλη του την διαδρομή. Κάποιες από τις πιο χαρακτηριστικές, ανήκουν στην πρώτη του δεκαετία. Πρόκειται για τον πρώτο του προσωπικό δίσκο ( “Γιώργος Νταλάρας” , 1969), για τον “Μέτοικο” και κατόπιν φτάνουμε στο διπλό δίσκο του 1978 “ Οι Μάηδες οι ήλιοι μου”. Και σ’ αυτούς βέβαια, η βάση είναι και πάλι η γραφή συγκεκριμένων δημιουργών και απλά, ‘συμπληρώνονται” από τραγούδια άλλων.
Πίσω από κάποια τραγούδια, υπάρχουν μικρές ιστορίες εποχής. Υπάρχει στη μνήμη του Γιώργου Νταλάρα ακόμη και η ιστορία του …μπουφάν που φορούσε στο ένθετο του φακέλου του δίσκου βινυλίου – το βλέπετε στην φωτογραφία της ανάρτησης με την χαρακτηριστική εγκοπή του φακέλλου.
Σήμερα λοιπόν, στη σειρά όπου ακούμε κάποιους δίσκους ολόκληρους, σαν να ακούγαμε με προσοχή τις δυο πλευρές ενός παλιού δίσκου βινυλίου, επιστρέφουμε στα 1972. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».