Μνήμη Λάκη Παπαστάθη
Πέμπτη 9/3/23, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Διαβάζοντας για τον θάνατο του Λάκη Παπαστάθη, ο νους μου πήγε αυτόματα στις αφηγήσεις του για την «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού και κυρίως στις μαρτυρίες του για τη μουσική του Μάνου Λοΐζου. Ήταν 21 χρόνια πριν που μιλούσαμε για όλα αυτά – αργότερα έφτιαξε ένα ολόκληρο βιβλίο για την εμπειρία του από την «Ευδοκία». Από τότε, μου είχε πει ότι σκόπευε να φτιάξει κι ένα βιβλίο για το τηλεοπτικό «Παρασκήνιο» – δεν το έκανε όμως ποτέ. Το τηλεοπτικό «Παρασκήνιο» – μια σειρά πολιτιστικών ντοκιμαντέρ που είχαν να κάνουν με τη μουσική, αλλά και όλες τις άλλες τέχνες. Ξεκίνησε το 1976 και έκλεισε τον κύκλο του λίγο πριν συμπληρωθούν 40 χρόνια – με τις περιπέτειες που ακολούθησαν, το κλείσιμο της ΕΡΤ, το 2013. Σήμερα μπορεί κανείς να βρει διάσπαρτα κομμάτια του, επίσημα και ανεπίσημα… Όπως και να ‘χει, αποτελεί μια από τις λίγες καταγραφές προσώπων και γεγονότων του πολιτισμού της εποχής του.
Για να εστιάσουμε αποκλειστικά στο τραγούδι, στα 2 πρώτα χρόνια της διαδρομής της εκπομπής (1976 – 1977), βρίσκουμε 18άλεπτα φιλμ για τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Απόστολο Καλδάρα, τον Νίκο Ξυλούρη, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Μάνο Λοίζο, τη Γιώτα Λύδια, τον Νίκο Μαμαγκάκη, την Καίτη Μπελίντα, τον Γιώργο Μαρίνο, τη Ρόζα Εσκενάζη – με εικόνες που ξεφεύγουν από την επικαιρότητα εκείνης της εποχής. Βρίσκονται κυρίως στον αντίποδα του μοντέλου που επικράτησε αργότερα, με εκπομπές που στηρίζονται σε «σταρ» παρουσιαστές – παντός είδους – και στηρίζονται «στην αυτοπροβολή, την ανούσια λογοδιάρροια, τη συμβατικότητα και την αποκλειστικά διαφημιστική προβολή» – στοιχεία που απετάσσετο μέχρι τέλους ο Λάκης Παπαστάθης.
Σήμερα στην εκπομπή λοιπόν, στεκόμαστε στην «Ευδοκία» και στις μουσικές της εμπειρίες με βάση τις αφηγήσεις του Λάκη Παπαστάθη και κρατάμε σημειώσεις από την μουσική ιστορία του «Παρασκηνίου». Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».