Πέμπτη 23/2/23, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Το μπουζούκι του Στέλιου Ζαφειρίου το ακούμε πάντα, έστω κι αν δεν μαθαίνουμε ή δεν συνειδητοποιούμε ότι παίζει αυτός. Από το «Δρόμο» του Μίμη Πλέσσα, τα οργανικά και τα τραγούδια των «λαϊκών» του μιούζικαλ μέχρι τους μεγάλους δίσκους της Σωτηρίας Μπέλλου με τα ρεμπέτικα. Από τους πρώτους δίσκους του Μάνου Λοΐζου ( «Σταθμός», «Θαλασσογραφίες» ) μέχρι πολλές πολυακουσμένες ηχογραφήσεις με την Μαρινέλλα, τον Τόλη Βοσκόπουλο, τον Στράτο Διονυσίου, τον Γιάννη Πάριο, τον Πάνο Γαβαλά – με όλους έχει συνεργαστεί και σε κέντρα αλλά έχουν τραγουδήσει και δικά του τραγούδια. Για περισσότερο από δύο δεκαετίες ήταν από τους πλέον πολυσύχναστους μπουζουξήδες των δισκογραφικών στούντιο. Παίζοντας σε τραγούδια λογής συνθετών αλλά πολλές φορές και σε οργανικές εκδοχές τους. Παράλληλα, έχει γράψει και σχετικά λίγα δικά του τραγούδια με πιο γνωστά το «Να χαρείς τα μάτια σου καλέ» με τον Χρηστάκη, το «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» με τον Γαβαλά αλλά και το «Έρχονται στιγμές» με τον Γιάννη Πάριο, το «Κέρνα, κέρνα» και την «Γαλανομάτα μάγισσα» με τον Τόλη Βοσκόπουλο – ο μοναδικός και τελευταίος δίσκος όπου υπάρχουν μόνο δικά του τραγούδια, τα «Μάτια φεγγάρια» του 1996. Είδωλο για το παίξιμο αλλά και για την συμπεριφορά του για πολλούς μπουζουξήδες των επόμενων δεκαετιών. Στα χρόνια του ’90, είχαμε μιλήσει αρκετές φορές και με διάφορες αφορμές για την διαδρομή του. Κάποιες από τις αφηγήσεις του μεταφέρουμε στην σημερινή εκπομπή, ανάμεσα σε ηχογραφήσεις τραγουδιών που έχει παίξει αλλά και δικών του τραγουδιών. Όχι με την διάθεση να διαλέξουμε τα πιο γνωστά ή τα «καλλίτερα», όσο να περιγράψουμε την καθημερινότητα των επιλογών και του ήχου της εποχής του. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
ΣΗΜ : Η φωτογραφία της ανάρτησης στο περιθώριο μιας συνομιλίας για το περιοδικό «Εικόνες» 20 Ιουλίου 1994. Ο υπότιτλος της εκπομπής, φράση ενθουσιασμού της Σωτηρίας Μπέλλου ,σε ηχογράφηση του “Χαλάλι σου, για πάρτη σου” το 1977. Μέχρι την τελευταία στιγμή, αναρωτιόμουν αν είναι πιο χαρακτηριστική από το “Παίζουν τα μπουζούκια του Στέλιου Ζαφειρίου” σε σειρά οργανικών και άλλων δίσκων της δεκαετίας του ’60