Οι «Πενιές του Μπέμπη», ο Δημήτρης Στεργίου, η «Ελλάς, η χώρα των ονείρων» και το «Ποτέ την Κυριακή» του Μάνου Χατζιδάκι, στη Νέα Υόρκη του ’60.
Η Γιασεμή και ο Νίκος Σαραγούδας, το «Χαρικλάκι» και άλλες φιγούρες της Ανατολής στην Αθήνα του ’90, του 2000, του …2022!
Δευτέρα 11/7, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα.
Ιστορική …τεκμηρίωση :
Ήταν μια μελωδία που ξεκίνησε από την ταινία “Ελλάς η χώρα των ονείρων’ και με στίχους του Νίκου Γκάτσου που έλεγαν “Σαν σφυρίξεις τρεις φορές”. Μετά όμως, έκανε διεθνή καριέρα με τη φωνή της Νάνας Μούσχουρη, ως “Λευκό τριαντάφυλλο της Αθήνας”. Η ιστορία του ξένου στίχου; Τελειώνουν οι μέρες του καλοκαιριού, χωρίζουν δυο ερωτευμένοι και ο ένας στέλνει το αντίο του και την υπόσχεση πως “όπως το λευκό τριαντάφυλλο θα ανθίσει και πάλι την επόμενη άνοιξη” έτσι θα επιστρέψει και η αγάπη για να φέρει το καλοκαίρι στην καρδιά του. Το “λευκό τριαντάφυλλο της Αθήνας”, ταξιδεύει διεθνώς με τη φωνή της Νάνας Μούσχουρη. Και η επιτυχία του είναι τέτοια που ηχογραφώντας στη Νέα Υόρκη του 1960, δυο θρυλικοί μπουζουξήδες της Αθήνας, συμπεριλαμβάνουν στο ρεπερτόριό τους και αυτό το κομμάτι του Μάνου Χατζιδάκι –όπως και το “Ποτέ την Κυριακή“… Ο ένας είναι ο Δημήτρης Στεργίου, ο Μπέμπης…Δεν ξέρω αν οι ηχογραφήσεις επιβεβαιώνουν απόλυτα το μύθο τους – είναι όμως έτσι κι αλλιώς δυο σπάνιες στιγμές και για τον «Μπέμπη» και για τις «άλλες» εκτελέσεις του Μάνου Χατζιδάκι.
Πριν λίγες μέρες, στις 23 Ιουνίου, μια ομάδα νεώτερων μουσικών ανάμεσά τους ήταν ο Χάικ Γιατζιτζιάν, ο Χρήστος Τσιαμούλης, τα αδέλφια Τάσος και Γιάννης Πούλιος και ο Ταξιάρχης Γεωργούλης μια μέρα καύσωνα, επισκέφθηκαν το Νίκο και τη Γιασεμή Σαραγούδα στο σπίτι τους στα Σπάτα και έπαιξαν και τραγούδησαν μαζί τους. Η συνάντηση καταγράφηκε και έφτασε – μέσω φέισμπουκ – σε όλους εμάς που «ήταν σαν να είμαστε εκεί». Παιξίματα και τραγούδια καρδιάς. Και από τους επισκέπτες αλλά και από τη Γιασεμή και τον Νίκο Σαραγούδα. Μ’ αυτό ως αφορμή, είπαμε να περιπλανηθούμε για λίγο στην δισκογραφία τους, με ούτι και τραγούδι, στα χρόνια του ’90 και του 2000. Με τις δικές τους εκδοχές, σ ένα ευρύτερο ρεπερτόριο της Ανατολής, από το «Χαρικλάκι» του Παναγιώτη Τούντα μέχρι αυτό που μάθαμε σαν …«Μένω εκτός» από τον Άρα Ντινξιάν.
Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».