«Εκείνο που ονομάζω άνοιξη διασπά τον κύκλο αυτόν, όπως κι όλους τους άλλους. Μπορεί να συμβεί στο πιο μελανό σημείο της χρονιάς. Είναι μάλιστα κι ένα από τα γνωρίσματά της. Κάτι που μπορεί να συμβεί κάθε στιγμή για να διακόψει, να διασπάσει και, σε τελευταία ανάλυση, να απελευθερώσει», γράφει ο Christian Bobin στον «Σχοινοβάτη». (μετάφραση Φ.Πιομπίνος & Β.Connoly, εκδόσεις Κίχλη, 2023)
Laura Cannell
Όταν οι γλυκές βροχές του Απρίλη διαπερνούν την ξερή γη, όταν ο Ζέφυρος δίνει ζωή στα τρυφερά βλαστάρια, όταν ο ήλιος βρίσκεται στο ζώδιο του Κριού και τα μικρά πουλιά αρχίζουν το κελάηδημα, «τότε οι άνθρωποι λαχταρούν να ξεκινήσουν για προσκυνήματα και ιερές περιπλανήσεις…». Ο «Γενικός Πρόλογος» στις ...
Ο Hati και ο Skoll είναι δύο ουράνιοι λύκοι που κάθε μέρα καταδιώκουν τα άρματα του Ήλιου και της Σελήνης˙ ένας αιτιολογικός μύθος που προσπαθεί να εξηγήσει την κίνηση των πλανητών. Χωρίς τους λύκους αυτούς, η μέρα και η νύχτα δεν θα υπήρχαν, και δεν θα υπήρχε ο κύκλος των εποχών.
Οι γιορτινές ημέρες των Χριστουγέννων είναι συνυφασμένες με ευφρόσυνα αισθήματα και χαρμόσυνες εικόνες. Όμως δεν ήταν πάντα έτσι.
«Πράγματι η νύχτα με συμφέρει», έγραφε ο Νίκος Καρούζος, «Πρώτα-πρώτα ελαττώνει τις φιλοδοξίες· ύστερα διορθώνει τις σκέψεις· έπειτα συμμαζώνει τη θλίψη και την κάνει υποφερτότερη / τη σιωπὴ με σέβας ανατέμνει· εξαίρει την όσφρηση μα προπάντων η νύχτα περιζώνει.»
[In_girum_imus_nocte_et_consumimur_igni_ β | ΝΑ ΞΑΝΑΠΙΑΣΤΕΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΡΧΗ]
Ανάμεσα σε ένα εορταστικό κλίμα υποχρεωτικής εξωστρέφειας και χαράς, ο παρΑξενος_ελκυστΗς παραμονή της μεγαλύτερης νύχτας του χρόνου, του χειμερινού ηλιοστάσιου – της πιο σκοτεινής μέρας – ακολουθώντας το πέρασμα του χρόνου και την πορεία του ήλιου κατά την οποία η ψυχή του ανθρώπου αποβάλλει τα πάθη και πορεύεται προς την πνευματική της αναγέννηση, κάνει κύκλους μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, πριν αναλωθεί από την «φωτιά» των γιορτών. Μια περιπλάνηση που, όπως και η ταινία του Debord, τελειώνει με τον υπότιτλο: ΝΑ ΞΑΝΑΠΙΑΣΤΕΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.
στα χθόνια δώματα : Γαία και Χθονία
«Στη Ρώμη, ένας κυκλικός λάκκος, ονομαζόμενος mundus, ο οποίος, σύμφωνα με το μύθο, είχε σκαφτεί από τον Ρωμύλο όταν ιδρύθηκε η πόλη, συνέδεε τον κόσμο των ζωντανών με τον χθόνιο κόσμο των νεκρών. Ο λάκκος, σφραγισμένος με μια πέτρα που αποκαλούνταν manalis lap...
ΣΕΛΙΔΑ 1 ΑΠΟ 1