Bram Stoker, ”Dracula”: Μύθος, Ιστόρημα, Μυθιστόρημα [δ’ μέρος]
«Δεν ήμουν μόνος. Στο φως του φεγγαριού απέναντί μου ήταν τρεις κοπέλες […] Οι δύο ήταν μελαχρινές με σκοτεινά διαπεραστικά μάτια […] η άλλη ήταν κατάξανθη με πυκνά κυματιστά μαλλιά και μάτια σαν χλωμά ζαφείρια. […] Υπήρχε κάτι πάνω τους που μ’ έκανε να νιώθω αμήχανα, κάποιον πόθο και συγχρόνως έναν θανάσιμο φόβο. […] υπήρχε μια δυσοσμία πίσω απ’ τη γλυκύτητα, μια δυσάρεστη πικράδα, σαν τη μυρωδιά του αίματος.» – Bram Stoker, ”Dracula’‘
Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ στο δ’ μέρος του αφιερώματος στον Κόμη Δράκουλα – ως μύθο, ιστορία και αρχετυπική φιγούρα στη γοτθική λογοτεχνία, όπως αυτή εκπροσωπήθηκε από την πένα του ιδιοφυούς Bram Stoker στο ομώνυμο αριστούργημά του, που επηρέασε όσο λίγα τη σύγχρονη κουλτούρα. Στην παράδοση της ρεαλιστικής ιστορίας φρίκης των Mary Shelley και Charles Maturin, ο Stoker παρουσίασε τον βρυκόλακα σαν ένα πραγματικό φαινόμενο, συνδυάζοντας αριστοτεχνικά το δεσπόζον πρόσωπο ενός υπαρκτού ηγεμόνα διαβόητου για τη σκληρότητά του, τις ρουμανικές δεισιδαιμονίες, τη βαμπιρολατρεία και το απόκοσμο σκηνικό μιας χώρας όπως η Τρανσυλβανία, που στα μάτια των περισσότερων Άγγλων και Δυτικοευρωπαίων έμοιαζε τόσο ανοίκεια και χιμαιρική, ώστε να αιχμαλωτίσει τη φαντασία τους για πάντα.
(Φωτό: οι «νύφες» του Δράκουλα – Geraldine Dvorak, Dorothy Tree και Cornelia Thaw- στην κινηματογραφική εκδοχή του 1931 από τον Tod Browning)
Συγγραφή / επιμέλεια κειμένων-παραγωγή-παρουσίαση: Ευαγγελία Κουλιζάκη.
