“Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια” – 24 Σεπτεμβρίου, 35 χρόνια μετά το “Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ”… “Γιορτή στα σπίτια”!

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου, 8 με 9 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7. Θυμόμουν ότι τέτοιες μέρες, βγήκε το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» πριν 35 χρόνια, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τέτοια σύμπτωση! Η ημερομηνία του δελτίου τύπου της εποχής, είναι η ίδια με την σημερινή, που λέω να ακούσουμε παρέα κάποια τραγούδια από τον καινούργιο δίσκο του Σταμάτη Κραουνάκη «Γιορτή στα σπίτια». Δε θα σας πω «μ’ αρέσει» ή «δεν μ’ αρέσει»! Κυρίως γιατί νοιώθω ότι δεν μπορώ να πείσω εύκολα στις μέρες μας για τις πίσω σκέψεις της «κριτικής» μου. Είτε θετική είναι, είτε αρνητική – κάποιοι θα αρχίσουν να σκέφτονται για ποιο λόγο λέω αυτά που λέω. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό. Κατά βάθος, πιστεύω ότι δεν χρειάζεται! Και δεν θέλω να πείσω κανέναν και για τίποτα. Ο καθένας έχει τα κριτήριά του. Κάνει τις σκέψεις του. Ακούει – αρκεί να μπορεί να ακούσει, μέσα στην βαβούρα των ημερών μας. Και κρίνει – αρκεί να έχει καθαρό μυαλό μέσα στην ενημέρωση των ημερών μας. Επίσης, τα τραγούδια όπως θέλουν χρόνο για να γραφτούν, θέλουν χρόνο και για να μπουν στη ζωή μας. Μετά από 35 χρόνια βέβαια και με όλο αυτό το έργο στην πλάτη του, ο Κραουνάκης με έχει πείσει ότι είναι κορυφαίος της γενιάς του. Αυτό που γι’ αυτόν είναι «το αναμενόμενο», για τον μέσο όρο των δημιουργών, των ανθρώπων της τέχνης γενικά, είναι το «πολύ»! Και ένας κορυφαίος βέβαια, έχει δικαίωμα διαμορφώνοντας την καθημερινότητά του να έχει ευκολίες, εμμονές και παρορμήσεις. Όπως και να ‘χει, από αυτές τις μέρες, τα τραγούδια είναι εδώ. Θα σημαδέψουν τα ακούσματά μας αυτή τη στιγμή. Θα μας βάλουν σε σκέψεις, γι’ αυτά που λένε ή για τον τρόπο που τα λένε. Θα εκφράσουν κάτι βαθύτερο από όσα νοιώθουμε ή θα συνοδέψουν μια στιγμή μας. Και θα ταξιδέψουν μαζί μας παρακάτω. Να ευχηθώ, σε 35 χρόνια από τώρα, κάποιος να αντιμετωπίζει τη «Γιορτή στα σπίτια» ή κάποια από τα τραγούδια της, όπως εμείς σήμερα τόσα και τόσα τραγούδια από την εποχή του «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ», πιο πριν – «Σκουριασμένα χείλια» – και βέβαια, μετά: Από το «Μαμά γερνάω» μέχρι τον –περσινό; – Λόρκα!
ΥΓ: Δεν ακούω ποτέ ένα δίσκο, ξεχωρίζοντάς τον από τα πεπραγμένα των ανθρώπων που τον δημιούργησαν. Πάντα θέλω τις αναφορές μου, τις αναγωγές μου, σε εποχές και συνεργασίες.. Πάντα θέλω να ακούω παράλληλα τραγούδια που δεν ακούω συχνά, να φέρνω στο νου μου εποχές, να τις συνδυάζω με το σήμερα. Και σήμερα, το ίδιο θα κάνω με τον καινούργιο υλικό. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».