Μια εκπομπή με τον Δήμο Μούτση …για τον Δήμο Μούτση
Τετάρτη 13 και Πέμπτη 14 Μαρτίου, 9 με 10 το βράδυ, στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα και στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7.
Από τότε που ανακοινώθηκε ο θάνατός του, αναρωτιέμαι ποιος είναι ο αποχαιρετισμός που …και ο ίδιος δεν θα αντιμετώπιζε με τον γνώριμο σαρκασμό του. Αλλά επίσης, δεν ξέρω τι ξέρει και τι σκέφτεται γι΄ αυτόν σήμερα ο μέσος ακροατής – αν υπάρχει τέτοιος.
Γεγονός είναι ότι από την τελευταία καινούργια δουλειά του Δήμου Μούτση, έχουν περάσει 30 ολόκληρα χρόνια. Αντιμετώπισε πολλές φορές το ερώτημα για τη σιωπή του. Και συνήθως απαντούσε ότι μ’ αυτήν δεν ήθελε να εκφράσει κάτι ιδιαίτερο : «Όπως ήμουν τότε που έγραφα, έτσι είμαι και τώρα που δεν γράφω. Μπορεί και να μην έχω τίποτα να πω. Όλα παίζουνε. Δεν ξέρω πάντως αν θα γράψω ξανά αύριο. Κανείς δεν ξέρει το μέλλον του. Κάθομαι καμιά φορά και ακούω δυο δουλειές που έχω έτοιμες εδώ και δέκα χρόνια. Δε μου φαίνονται παρωχημένες. Δε θυμίζουν το τότε. Μπροστά είναι. Λαϊκά τραγούδια του σήμερα. Αν τις είχα κυκλοφορήσει όμως στον καιρό τους, πάλι κακομοίρικα θα ζούσα! Και θα περίμενα πότε θα τις ανακαλύψουν, για να μου πούνε τι ωραίες που ήτανε!».
Μοιραία, κάπως έτσι «σαν να έφτασε πρόωρα, στο τέρμα μιας διαδρομής που ήλπιζε να τελειώσει κάπως αλλιώς». Κάπως έτσι, είπαμε κι εμείς να τον αποχαιρετήσουμε, αυτή και την ερχόμενη εβδομάδα, με τις δύο τελευταίες εκπομπές που κάναμε παρέα για το ραδιόφωνο. Σήμερα και αύριο, είναι μια εκπομπή του «Παρ’ το αλλιώς… θα βρείς!» που έγινε με αφορμή την επανέκδοση μιας συλλογής υλικού του, το 2009. Ακούγοντας μαζί του, χαρακτηριστικά τραγούδια που έγραψε, από τα χρόνια του ’60, μέχρι και τα χρόνια του ’90. Και συζητώντας για τις σύγχρονες αναζητήσεις του γύρω από το τραγούδι, τη θέση των παλιών τραγουδιών του στο …τότε, αλλά και για τις συνθήκες που γέννησαν αυτά τα τραγούδια, από εποχή σε εποχή… Τι σήμαινε για εκείνον το γεγονός ότι τις επόμενες δεκαετίες ακούγονταν τόσο και επανεκδίδονταν συνεχώς, τραγούδια σαν το «Αύριο πάλι»; Πως θυμόταν και πως αποτιμούσε στα νεώτερα χρόνια, τις συνεργασίες του με τον Νίκο Γκάτσο ή τον Μάνο Ελευθερίου ( «Άγιος Φεβρουάριος» ) ; Και τι έψαχνε στο τραγούδι, τόσα χρόνια μετά την έκδοση του τελευταίου του δίσκου; ( «Για πούλημα, λοιπόν, 1994 ). Νομίζω ότι ο δικός του λόγος, το χιούμορ, ο σαρκασμός και ο αυτοσαρκασμός, αλλά ακόμη και οι σιωπές, έχουν το δικό τους ενδιαφέρον – πέρα από τη θέση του έργου του στο παρόν και στην ιστορία του τραγουδιού.
ΣΗΜ : Η φωτογραφία από την ηχογράφηση της εκπομπής. «Παρ’ το αλλιώς… θα βρείς! 12 Νοεμβρίου 2009