Η Μαίρη Χρονοπούλου τραγουδά Τσιτσάνη, Μητσάκη, Μαρκόπουλο, Καπνίση και φυσικά Πλέσσα! Στον κινηματογράφο, στη δισκογραφία και στην τηλεόραση.
Απόψε, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
Δεν ήξερα αν ήθελα η ανακοίνωση αυτής της εκπομπής να είναι ένα τυπικό «δελτίο τύπου» για τη σχέση της Μαίρης Χρονοπούλου με το τραγούδι ή η προσωπική μου μαρτυρία. Διάλεξα το δεύτερο, γιατί το πρώτο είναι δεδομένο και ιστορικά αποδεδειγμένο!
Γνώρισα τη Μαίρη Χρονοπούλου στα πρώτα χρόνια της δημοτικής και ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Τότε που ερχόταν σιγά σιγά και η «μόδα» του παλιού ελληνικού κινηματογράφου – μέσα στον οποίο η ίδια είχε το ρόλο που όλοι ξέρουμε. Θα σας φανεί περίεργο, αλλά περισσότερο θυμάμαι μαζί της συζητήσεις για το τραγούδι – παρά για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Επίσης, ήθελε να μαθαίνει όσο γινόταν πιο πολλές λεπτομέρειες από όσα έψαχνα εγώ τότε. Θυμάμαι, κάποια στιγμή έψαχνα κάποια βινύλια, κάποιους από τους πρώτους προσωπικούς δίσκους της Μοσχολιού, που τότε ήταν εξαιρετικά σπάνιο να βρεθούν. Τους βρήκε και μού τους έκανε δώρο – τους έχω ακόμη, βέβαια. Τότε, έκανε και η ίδια εκπομπές στο ραδιόφωνο. Έψαχνε λοιπόν με λεπτομέρεια τραγούδια και τραγουδιστές.
Για την κινηματογραφική της ιστορία, νομίζω ότι ένοιωθε καλά που τότε αναγνωρίζονταν αλλά ήταν και εξόχως απομυθοποιητική. Εύκολα μπορούσε να σού πει ότι «ήμουν …χάλια», ακόμη και σε κάποιες από τις μεγάλες επιτυχίες της. Η να σού περιγράψει απίστευτα σκηνικά με την παραγωγή και τα σενάρια. Με ξεκαρδιστικό ή και αυτοσαρκαστικό τρόπο.
Τη θυμάμαι , για μια και μοναδική φορά τραγουδίστρια. Δίπλα στο Γιάννη Πουλόπουλο, μια Πρωτοχρονιά στο «Καν καν» της Πέτρου Ράλλη… Με την πληθωρικότητα που την διέκρινε.
Κάναμε μόνο μια συνέντευξη μαζί… Και αυτή ήταν, από κοινού με την Μάρω Κοντού. Η συνάντηση έγινε στο σπίτι της στα Σπάτα. Ένα απόγευμα που κράτησε ως αργά το βράδυ, με τις δυό τους να κόβουν και να ράβουν … Και για το μέλλον – που εν τέλει, …δεν είχαν από κοινού – και βέβαια για το παρελθόν. Θυμάμαι τις αφηγήσεις τους από τη συμμετοχή στο χορό του Εθνικού Θεάτρου. Καλοκαίρι του 1956. Με την Παξινού Μήδεια και σκηνοθέτη τον Μινωτή, να τραγουδούν και οι δυό στο χορό, το – κατόπιν πασίγνωστο μέσα από το «Μεγάλο ερωτικό» – Δεύτερο Στάσιμο : «Έρωτα εσύ…». Η μετά, την περιγραφή τους, στο πως εμφανίζονταν στο «Χαρούμενο ξεκίνημα»… Κι ίσως πιο πολύ απ’ όλα, μια στιγμή που η Μάρω Κοντού λέει ότι «τελευταία, κάνοντας ένα φλάς μπακ για να γράψω ένα ευτοβιογραφικό βιβλίο, ανακαλύπτω ίντριγκες που με κάνουν να πιστεύω ότι ήμουν πολύ …χαζοχαρούμενη τότε. Και η Χρονοπούλου : «Εγώ, δεν το χω καταλάβει ακόμη και δεν θέλω να το καταλάβω! Προτιμώ να …κοροϊδεύομαι! Και να εκπέμπω αγάπη που εν τέλει είναι μεγάλη πανοπλία. Τουλάχιστον ξεφεύγεις από τη μικρότητα των ανθρώπων που θέλουν να κάνουν κακό και δεν βρίσκουν στόχο τα βέλη τους! ». Είναι μια από τις φράσεις που δεν ξέχασα ποτέ!
ΣΗΜ : Η φωτογραφία – χαρακτηριστική, της Μαίρης Χρονοπούλου που γνώρισα – είναι από εκείνο το απόγευμα του 1992 στα Σπάτα για την κοινή συνέντευξη με την Μάρω Κοντού. Από την δημοσίευση… Ίσως κάπου στο αρχείο μου, να υπάρχουν κι άλλες φωτογραφίες από εκείνη τη μέρα. Αλλά τότε δεν δίναμε σημασία σε τέτοια πράγματα, δεν «οργανωνόμαστε».