Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2021, στις 18.00, η Λίνα Νικολακοπούλου και η Αλεξάνδρα Χριστακάκη αφιερώνουν το ωριαίο μουσικό τους ταξίδι στον Σταύρο Κουγιουμτζή. Τον συνθέτη, στιχουργό, πιανίστα, τον λυρικό ποιητή, που ξεχωρίζει με το πρώτο άκουσμα. Αυτόν που σπούδασε αρμονία, αντίστιξη, φούγκα, πιάνο, ενορχήστρωση, με όνειρο να γίνει σολίστας, αλλά δεν έγινε. Τον ευγενή και σεμνό καλλιτέχνη που πορεύτηκε μακριά από δημόσιες σχέσεις και προβολή. Που άφησε τα τραγούδια του αβοήθητα να τα βγάλουνε πέρα μόνα τους κι ας πεθάνουν, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος. Τραγούδια αποδημητικά πουλιά, που ξαναχτίζουν φωλιές στις καρδιές μας εκ νέου. Στην εκπομπή ακούγονται ηχητικά ντοκουμέντα με την δική του φωνή για την μυθιστορηματική του ζωή, από το αρχείο της ΕΡΤ και του Mega.
Πώς το παιδί που μεγάλωσε στον προσφυγικό οικισμό στο Επταπύργιο της Θεσσαλονίκης, σε μια πάμφτωχη οικογένεια, σπούδασε με ενοχή κλασσική μουσική σε Ωδείο, όταν οι άλλοι βγάζαν μεροκάματο, έφτασε να τα μεταβολίσει όλα αυτά σε δικά του τραγούδια;
Μιλούν για τον Σταύρο Κουγιουμτζή, ο καραγκιοζοπαίχτης Σπαθάρης, ο Μάκης Μάτσας, ενώ ο ίδιος ο καλλιτέχνης μας υπενθυμίζει δημιουργικές συναντήσεις του με τον Μάνο Ελευθερίου, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον ποιητή Καρούζο. Ο Κουγιουμτζής συνεργάστηκε με ποιητές, διάβαζε κλασσικούς λογοτέχνες, άκουγε Συμφωνική μουσική αλλά για να επιβιώσει δούλευε τα βράδια σε ταβέρνες. Παραδοξότητα. “Ο Κουγιουμτζής εισέπραξε τα ψίχουλα από το τραπέζι που έστρωσε για τους άλλους” το σχόλιο του Μάνου Ελευθερίου στον “Μετρονόμο”, ενώ η σύζυγός του Αμαλία, επισημαίνει ότι “γεννήθηκε με μια πληγή μέσα του, την οποία δεν θέλησε να κλείσει ποτέ. Θα ήταν σαν να έκλεινε τα μάτια στα προβλήματα του κόσμου”.
Η απάντηση σε όσους χαρακτηρίζουν θλιμμένα τα τραγούδια του. Επέλεξε μετά το 1989, να αποσυρθεί στην Θεσσαλονίκη και να σιωπήσει καλλιτεχνικά. Απογοητευμένος.
Συντονιστείτε στο Δεύτερο, θα ακούσετε τραγούδια που σας στιγμάτισαν, αλλά και να μας εξηγεί ο ίδιος πώς γράφτηκαν κάποια από αυτά. “Πού είναι τα χρόνια”, “Μη μου φαρμακώνεις άλλο την ψυχή”, “Ένας κόμπος η χαρά μου”, “Άσε με στο μεθοκόπι”, “Να φάνε το 21”, “Αν είναι κόσμος όμορφος είναι και κόσμος ψεύτης”, “Δίχως την αγάπη σου αγάπη μου“, “Μη μου θυμώνεις μάτια μου”, “Φαρμακωμένος ο καιρός παραμονεύει”, “Το σακάκι μου κι αν στάζει”. Ήταν και παραμένει συγκινητικός.