Για το φαινόμενο του υπερτουρισμού, που αντιμετωπίζουν ήδη οι δημοφιλείς τουριστικοί προορισμοί της Ελλάδας , το οποίο μπορεί να προκαλέσει μη αναστρέψιμες αρνητικές επιπτώσεις συνδεόμενο με την κλιματική κρίση, τη λειψυδρία, το στεγαστικό πρόβλημα και την αύξηση στις τιμές των τροφίμων αναφέρθηκε η καθηγήτρια περιφερειακής οικονομικής και τουριστικής ανάπτυξης στο Α.Π.Θ. Στέλλα Κωστοπούλου, μιλώντας στην εκπομπή «Αίθουσα Σύνταξης» του 102FM της ΕΡΤ3.
«Ο όρος υπερτουρισμός σχετίζεται με την υπέρβαση του ορίου που αντέχει ο κάθε προορισμός, αυτό που ονομάζουμε φέρουσα ικανότητα. Η συνεχής αύξηση στα τουριστικά ταξίδια, μετά την πανδημία, και συγχρόνως η χωρική και χρονική συγκέντρωση των επισκεπτών σε συγκεκριμένους προορισμούς και σε συγκεκριμένες εποχές του έτους δημιουργεί τουριστική συμφόρηση, με σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον, στην κοινωνία και στον πολιτισμό. Η υπέρβαση του ορίου που αντέχει ο κάθε τόπος προκαλεί συχνά μη αναστρέψιμη ζημιά, μειώνοντας την ποιότητα του τουριστικού προϊόντος» επισήμανε η κα. Κωστοπούλου.
Και πρόσθεσε: «Οι δυσλειτουργίες στους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς έθεσαν επί τάπητος το πρόβλημα του υπερτουρισμού. Στη χώρα μας το πρόβλημα επιδεινώνεται γιατί ο τουρισμός αναπτύχθηκε άναρχα, χωρίς προστασία του περιβάλλοντος, χωρίς ισοκατανομή στο χρόνο και στο χώρο, καθώς όλοι αναφέρονται σε Μύκονο και Σαντορίνη. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι. Η ανεξέλεγκτη τουριστική ανάπτυξη απειλεί με υποβάθμιση των τοπικών περιβαλλοντικών, κοινωνικών και πολιτιστικών πόρων, της ποιότητας ζωής των κατοίκων, αλλά και της εμπειρίας των επισκεπτών. Ο τουρισμός είναι μία ευάλωτη δραστηριότητα, κάτι που το επιβεβαίωσε και ο κορωνοϊός.
Περιοχές που έχουν ως μονοκαλλιέργεια τον τουρισμό θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που να βασίζεται στις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης. Τα σενάρια εάν κάποιος θελήσει να τα δει είναι εφιαλτικά. Από 25 εκατ. τουρίστες το 1950 φθάσαμε στους 1,3 δις. τουρίστες. Οι επιπτώσεις στην ατμόσφαιρα είναι τρομακτικές. Έχουμε ένα παίκτη, το περιβάλλον, που δεν έχει φωνή να μιλήσει. Χρειάζεται σχεδιασμός σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό πλαίσιο. Χρειάζεται συναίνεση όλων των εμπλεκόμενων, όσων απολαμβάνουν τα θετικά, αλλά και όσων υφίστανται τις αρνητικές συνέπειες της τουριστικής ανάπτυξης, δεδομένου ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές ομάδες συμφερόντων με αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με τον αντίκτυπο του τουρισμού στις τοπικές κοινωνίες».