Μια σημαντική θεματική έκθεση με 116 έργα του Γιάννη Τσαρούχη, που ανήκαν στον ίδιο και όχι σε ιδιώτες-συλλέκτες, συνεχίζεται μέχρι τα μέσα Απριλίου στο Ιδρυμα-σπίτι-ατελιέ του σπουδαίου καλλιτέχνη στο Μαρούσι, με πραγματικά και φανταστικά τοπία, χώρους που έμεινε, κοστούμια και φορεσιές, απραγματοποίητες μακέτες, σκηνικά, θρησκευτικά έργα και άλλα.
Με αφορμή την έκθεση που περιλαμβάνει και σπάνια, αδημοσίευτα ως τώρα έργα, μιλά στο Πρώτο Πρόγραμμα, την εκπομπή “Ναι μεν αλλά” και την Ευαγγελία Μπαλτατζή η Πρόεδρος του Ιδρύματος, Νίκη Γρυπάρη.
Οπως λέει, τα πραγματοποιημένα έργα μακέτες και σκίτσα από σκηνικά και κοστούμια για το θέατρο σε εκτελεσμένες παραστάσεις, τα έδινε ακριβώς για την κατασκευή τους, γι αυτό και δεν διαθέτει ο ίδιος και επομένως το Ιδρυμα τέτοια, αφού δεν του επιστρέφονταν. Πέρα όμως απο τη δουλειά στο Θέατρο, τον ενδιέφερε ο απλός άνθρωπος, μιλούσε με πρόσφυγες. Έλεγε ότι το πιο ωραίο γεύμα το έφαγε στο σπίτι του Σπαθάρη, ένα απλοϊκό φαγητό. Παρατηρούσε τι γινόταν γύρω του οι ναύτες, οι γυναίκες, οι χορευτές, τα καφενεία. Έβλεπε τι γινόταν. Και αυτά αποτέλεσαν τα θέματά τους. Ακόμη, έμαθε την βυζαντινή τέχνη και μουσική ως μαθητής και βοηθός του Κόντογλου και συγχρόνως, την ίδια εποχή ως μαθητής στο ατελιέ του Παρθένη. Δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους. Και η Εύα Σικελιανού τον έμαθε να υφαίνει. Τον ενδιέφεραν τα κοπτικά υφαντά. Έψαλε στο Μετόχι του Πανάγιου Τάφου στην Πλάκα. Πήγαινε στο Άγιο Όρος. Δεν ήταν φανατικός. ‘Ελεγε ότι οι Κωνσταντινουπολίτες ψάλτες έτρωγαν τα λόγια τους.
Χρησιμοποίησε σύγχρονα κοστούμια σε μυθολογικά πρόσωπα, όπως στη “Θυσία της Ιφιγένειας”, έργο που περικλύεται στην Έκθεση και έχουν την δυνατότητα να δουν μαθητές σε εκπαιδευτικές εκθέσεις τις καθημερινές και κοινό τα Σαββατοκύριακα με ξεναγούς ανθρώπους της Τέχνης.