Δευτέρα 18 και Τρίτη 19 Ιανουαρίου, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7. «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «Πρόβα νυφικού», «Καπνισμένος ουρανός» και άλλα τηλεοπτικά. «Ω τι κόσμος μπαμπά!» Τραγούδια με στίχους Μάνου Ελευθερίου και Δημήτρη Χριστοδούλου. Ο Γιώργος Νταλάρας, η Σωτηρία Μπέλλου, η Μαρινέλλα, ο Στράτος Διονυσίου, ο Μανώλης Μητσιάς ,η Δήμητρα Γαλάνη, η Χάρις Αλεξίου, η Κατερίνα Κούκα, ο Γιάννης Καλατζής, ο Χρήστος Θηβαίος.
Κάποια στιγμή, γύρω στο 2000, τον είχα ρωτήσει: «Ήταν για σάς η τηλεόραση ο “δούρειος ίππος” για να ξαναμπείτε με μεγάλη επιτυχία στη δισκογραφία, ύστερα από μια σειρά από όχι ιδιαίτερα γνωστούς δίσκους με τραγούδια στη δεκαετία του 70 και μια δεκαπενταετία δισκογραφικής σιωπής;»
Και η απάντηση του Βασίλη Δημητρίου: «Η σιωπή δεν ήτανε δική μου ακριβώς αλλά όλων των συνθετών οι οποίοι τότε παραγκωνίστηκαν – εκτός ελαχιστότατων εξαιρέσεων – προκειμένου να σταθεί στα πόδια του το “αναλώσιμο” τραγούδι. Ήξεραν πολύ καλά ότι με τους συνθέτες δεν κάνεις ένα τέτοιο τραγούδι. Υπήρχε ανάγκη λοιπόν, να πάμε στην άκρη. Ίσως γι αυτό βλέπετε ότι ακόμα και σήμερα είναι πολύ λίγοι οι συνθέτες που είναι συνθέτες. Θ’ αλλάξουνε βέβαια πάλι τα πράγματα, διότι και το αναλώσιμο τραγούδι, δεν θα έχει πάντα την ίδια ανταπόκριση. Θα υποχρεωθούν πάλι να στήσουνε συνθέτες. Βέβαια πλέον είναι και οι ίδιοι εγκλωβισμένοι στο σύστημα που έστησαν ή που η εποχή τούς όρισε. Ποτέ δεν μπορείς να εγκλωβίσεις χωρίς να εγκλωβιστείς και ο ίδιος. Πέρασαν από τη φάση του στάρ σύστεμ και τώρα κάνουν κουμάντο άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν την υποδομή να κάνουν αυτό το πράγμα. Τονώνουν εγωισμούς από τη μια κι από την άλλη φτάσαμε στο σημείο ένας συνθέτης σαν το Μούτση να μην υπάρχει στη δισκογραφία. Αυτό δε ζημιώνει πρώτα πρώτα την ίδια τη δισκογραφία; Δεν ξέρω, ρε Γιώργο… Είσαι υποχρεωμένος ξαφνικά να κυνηγάς τη δημοσιότητα, να κοινοποιείς το όνομά σου και τη ζωή σου για να προβάλλεις τη δουλειά σου. Δεν ξέρω πως κινούνται αυτά τα πράγματα. Κάπου κινούνται αορίστως, κάπου κινούνται τυχαία, κάπου υποβάλλονται, κάπου δημιουργούνται κάτι περίεργα ρεύματα και τα κινούνε… Είναι όλα μαζί και τίποτα. Ότι είναι και η ζωή μας..».
Ο Βασίλης Δημητρίου έφυγε στις 28 Απριλίου του 2015, συμπληρώνοντας 70 χρόνια ζωής και 45 χρόνια μουσικής δραστηριότητας. 40 οι δίσκοι του: 4 από αυτούς μόνο με τραγούδια. 17 με αφορμή το θέατρο. 10 με αφετηρία τηλεοπτικές σειρές. 6 οργανικά και λοιπές μειοψηφίες. Και 3 συλλογές από όλο το υλικό του. Για μια ακόμη φορά, στεκόμαστε στη γνωστή αλλά και τη λιγότερο φωτισμένη πλευρά του. Με τραγούδια και λίγα λόγια που να «ζωγραφίζουν» τις εποχές και τις επιλογές του. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».