Μια αναφορά στον ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΡΟ τα παιξίματα, τα τραγούδια και τα ταξίμια του, την Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2019, 6 με 8 το απόγευμα, στην εκπομπή του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΑΜΠΡΑ “ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΜΗΧΑΝΗ ΝΑ ΚΟΨΕΙΣ ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ”. . Παρέα με την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΡΟΥ, ανθολογήσαμε τον καλλιτέχνη και θυμηθήκαμε τον άνθρωπο. Για κάθε ενδιαφερόμενο, να ένα είδος βιογραφικού του, γραμμένο παλιότερα από τον Γιώργο Τσάμπρα:
” Την πιο έντονη προβολή του τη γνώρισε με αφορμή τις πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις του και κάποιες συνεργασίες του με κορυφαίους λαϊκούς τραγουδιστές. Χαρακτηριστική φυσιογνωμία στην περίφημη τηλεοπτική εμφάνιση του Στέλιου Καζαντζίδη με την κυκλοφορία του «ΥΠΑΡΧΩ». Κι ύστερα, με την Χάρις Αλεξίου, τη Γλυκερία, τη Βιτάλη, στη δεκαετία 1975 -85… Μ’ αυτό τον τρόπο, εκείνη η δεκαετία τού χάρισε το όνομα που δικαιωματικά του ανήκε, με βάση τις δυνατότητες και τη δουλειά του. Μέχρι τότε, είχε ήδη 40 χρόνια ενασχόλησης με το βιολί και σχεδόν 25 χρόνια διαρκούς παρουσίας στη δισκογραφία ως μουσικός αλλά και ως συνθέτης. Ξεκινώντας από ημιεπαγγελματικά δημοτικά συγκροτήματα πανηγυριών και γάμων της Αττικής και της πατρίδας του της Εύβοιας – γεννήθηκε το 1923 σ’ ένα χωριό της Κύμης κι άρχισε να παίζει βιολί σε δημοτικά πατάρια από τα προπολεμικά χρόνια ακόμη. Μπαίνει στην δισκογραφία στις αρχές της δεκαετίας του ’50, με πρωτοβουλία του Γιώργου Παπασιδέρη… Αντιμετώπισε επιτυχώς την σφοδρή επέλαση του λαϊκού ήχου μετά το 1955 – 60, εντασσόμενος στα λαϊκά πάλκα. Είναι σαφώς από τους πρωτεργάτες ενός λαικοδημοτικού ήχου που αναπτύσσεται τα επόμενα χρόνια τόσο στα παιξίματα των ορχηστρών όσο και στη δημιουργία τραγουδιών. Γράφει ο ίδιος πολλά τραγούδια σ’ αυτό το κλίμα… Τραγούδια τα οποία “αποκηρύσσονται μετά βδελυγμίας” από τους υποστηρικτές της “καθαρότητας” του “παραδοσιακού” τραγουδιού, αλλά φαίνεται να συγκινούν ιδιαίτερα τους ημι- αστικούς πληθυσμούς που προκύπτουν με την έκρηξη της εσωτερικής μετανάστευσης στα χρόνια του ’60 και πολλά από αυτά γνωρίζουν απανωτές εκτελέσεις καθώς περνούν τα χρόνια. Μετά το ’70 αυτός ο ήχος “περιχαρακώνεται” στο “γκέτο” της Ομόνοιας και παρακμάζει… Ο Κόρος βέβαια, τότε ακριβώς λάμπει ως κορυφαίος σολίστας του βιολιού μέσα από κάποιες επιφανείς συνεργασίες και μέσα από την τηλεόραση. Σε ότι αφορά όμως, την συνθετική του παρουσία, το κύριο μέρος της επαγγελματικής του δραστηριότητας, ακόμα και τη νοοτροπία του, παραμένει στα πλαίσια των δημοτικών μουσικών. Τα τραγούδια του, που αρχικά δίπλα στους κορυφαίους δημοτικούς τραγουδιστές του ’60 ( Κολλητήρη, Καρναβάς κλπ ) τάλεγαν ο Καζαντζίδης, ( “Φαράχ” ), ο Γαβαλάς ( “ Θα φύγω και θα με ζητάς” ), ο Αγγελόπουλος ( “Είμαι πληγωμένος και βαθιά πονώ” ) και η Γιώτα Λύδια ( “ Μούγινε πικρό το αίμα” ), “περνούν” σιγά σιγά σε πιο “περιφερειακούς” δημοτικούς – και δημοτικολαικούς- τραγουδιστές. Με πολλούς από αυτούς ( Φιλιώ Πυργάκη, Ανδρέας Τσαούσης, Γιάννης Κωνσταντίνου, Βαγγελιώ Χριστιά, Κώστας Σκαφίδας, Βάσω Χατζή κ.α.) και – κατ εξοχήν -σε μικρότερες εταιρείες πλέον, κάνει περισσότερους από 50 μεγάλους δίσκους, ως συνθέτης και πολλά από τα τραγούδια του ( “Χαμένο κορμί με φωνάζουν κι αλήτη”, “Βάλε μου κρασί να πιω”, “Όλα πάνε καλά”, “ Αξίζεις πολλά “,“ Τραυματίας στην αγάπη” και βέβαια το παλιότερο και πιο πολυτραγουδισμένο “ Για το χατήρι μιας παλιάς αγάπης” ) γνωρίζουν απανωτές εκτελέσεις. Παράλληλα βέβαια εξακολουθεί να παίζει ως μουσικός σε πολλές – και σαφώς ευρύτερης αποδοχής – ηχογραφήσεις ενώ σιγά- σιγά, ο ένας μετά τον άλλον, προστίθενται στην ιστορία του και μια σειρά σολιστικοί δίσκοι – ίσως οι περισσότεροι από οποιοδήποτε άλλο λαϊκό μουσικό. Η τελευταία του δισκογραφική παρουσία καταγράφεται το 2008. Φεύγει στις 8 Ιανουαρίου 2014.”
Επιμέλεια-Παρουσίαση: Γιώργος Τσάμπρας
Καλή σας ακρόαση!