Ένας δίσκος, μια ιστορία, μια εποχή. Κυκλοφορία : Απρίλιος 1972
Τρίτη 12 /3/24, 9 με 10 το βράδυ, στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα και στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7.
Τραγούδια από τη Θράκη, τη Μακεδονία, τα Δωδεκάνησα, την Ήπειρο, την Κύπρο, την Κρήτη και την Μικρά Ασία. Το «Τζιβαέρι» και ο «Αραμπάς» είναι αυτά που ίσως ακούστηκαν περισσότερο μ’ αυτές τις εκτελέσεις τους… Ουσιαστικά, έχουμε να κάνουμε με την αφετηρία της Δόμνας Σαμίου στη φόρμα των μεγάλων δίσκων βινυλίου που καθιερώνεται στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’70. Είναι η εποχή που γνωρίζει τον Διονύση Σαββόπουλο και εμφανίζεται δίπλα του στο «Ροντέο» με δημοτική κομπανία, περνώντας αυτό τον ήχο σ’ ένα διαφορετικό κοινό από αυτό στο οποίο απευθύνονταν στην ύπαιθρο. Έχουμε να κάνουμε με το πέρασμα του δημοτικού τραγουδιού στον κόσμο της πόλης, της Αθήνας εκείνη την εποχή. Στους φοιτητές και τους διανοούμενους αλλά ακόμη και στους επαρχιώτες που έχει φέρει στην Αθήνα η εσωτερική μετανάστευση και …ντρέπονται ακόμη να αποκαλύψουν την καταγωγή τους. Πολύ περισσότερο που εκείνα τα χρόνια το δημοτικό τραγούδι, το κλαρίνο, η ελληνική λεβεντιά, συνδέεται με τις επιλογές της δικτατορίας.
Στη σειρά που ακούμε ολόκληρους δίσκους – σαν να βάζαμε στο πικ απ από την αρχή μέχρι το τέλος έναν παλιό δίσκο βινυλίου – ακούμε ολόκληρο το «Ένα ταξίδι στην Ελλάδα με την Δόμνα Σαμίου» , 52 χρόνια από την πρώτη του έκδοση. Και βεβαίως μιλάμε για την εποχή για την προέλευση των τραγουδιών, για τις ηχογραφήσεις τους τότε αλλά και για το ταξίδι τους στο χρόνο από εκεί και κάτω. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
ΥΓ (1) : Εκείνη την εποχή και για δεκαετίες γίνονταν – και γίνονται ακόμη ως ένα σημείο – πολλές συζητήσεις περί αυθεντικότητας. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα τραγούδια πάντα γίνονταν πιο γνωστά όταν τα έλεγαν ξεχωριστοί τραγουδιστές, τα έπαιζαν ξεχωριστοί μουσικοί και ήταν κοντά στις ακουστικές συνήθειες του κοινού της δισκογραφίας. Μιας δισκογραφίας που δεν ήταν πια τοπική αλλά αθηναϊκή και πανελλήνια.
ΥΓ(2) : Χαρακτηριστικό της αντίληψης της εποχής για την δημοτική δισκογραφία, το εξώφυλλο με το Γεφύρι της Άρτας. Ακόμη οι δημοτικοί δίσκοι, δεν έχουν αποκτήσει μια αυτοτελή υπόσταση. Λειτουργούν στα πλαίσια μιας «τουριστικής» δυναμικής και επικοινωνίας.