…και τα 70 χρόνια από τότε που ξεκίνησε. Ηχογραφήσεις 1955 – 1995
Τετάρτη 28 /2/24, 9 με 10 το βράδυ, στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα και στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7.
Διαβάζοντας αυτές τις μέρες για τα γενέθλια των 90 χρόνων της Γιώτας Λύδια, συνειδητοποίησα ότι συμπληρώνονται σε λίγο… 70 χρόνια από την πρώτη της ηχογράφηση.
Αν τα στοιχεία μας είναι σωστά, μπήκε για πρώτη φορά στο στούντιο στις 7 Οκτωβρίου του 1954, για να τραγουδήσει ένα τραγούδι του Γεράσιμου Κλουβάτου που έλεγε «Όποιος πολλά έχει βάσανα». Τα αμέσως επόμενα χρόνια, βρέθηκε να ηχογραφεί για την δισκογραφία από 50 έως 100 τραγούδια κάθε περίοδο και για την οικονομία του σημειώματος, είναι καλλίτερα να μην αρχίσουμε να αναφέρουμε και μόνον τις μεγάλες επιτυχίες που θυμόμαστε μέχρι σήμερα. Στα πάλκα βέβαια, μάλλον δεν αισθανόταν το ίδιο καλά – είναι λίγες οι περίοδοι που τραγούδησε.
Έχω και μια προσωπική επέτειο μαζί της. Είναι 40 χρόνια από τον Μάρτιο του 1984, που δημοσιεύτηκε η πρώτη μας συνομιλία, σ’ ένα μουσικό περιοδικό της εποχής. Με αφορμή την επανεμφάνισή της τότε, με τον δίσκο «Καλημέρα κυρία Λύδια» παρέα με τον Γιώργο Νταλάρα αλλά και σε κέντρο στη λαϊκή «πιάτσα» εκείνης της περιόδου, στο Γαλάτσι.
Με μεγάλη δυσκολία διάλεξα κάποια τραγούδια – από τα γνωστά και τα λιγότερο γνωστά αυτών των 70 χρόνων. Από τα χρόνια του γραμμοφώνου και του τζουκ μποξ μέχρι και το 1997 – που έκανε τις τελευταίες της ηχογραφήσεις. Τραγούδια του Στράτου Ατταλίδη – πρώτου συζύγου της, με τον οποίο έκανε και τα περισσότερα τραγούδια μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60 – αλλά και του Τσιτσάνη, του Καλδάρα, του Μητσάκη, του Θεοδωράκη κ.α. Ζεϊμπέκικα, τσιφτετέλια, καλαματιανά, τσάμικα, μπάλλοι, νησιώτικα… Και μαζί μ’ αυτά, λέω να διαβάσουμε κάποια αποσπάσματα από εκείνη την πρώτη μας συνομιλία πριν 40 χρόνια που ίσως κάτι να λένε και μέχρι σήμερα!
Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
ΣΗΜ: Ομολογώ ότι δεν θυμάμαι τι λέγαμε, ούτε ποιος τράβηξε και μού έδωσε αυτή τη φωτογραφία με την Γιώτα Λύδια. Είναι όμως από εκείνες που μ’ αρέσουν περισσότερο μέσα από τα χρόνια.