Μια – όχι και τόσο -«Απλή μετάβαση»… Ιστορίες σημερινές και ιστορίες των …100 τελευταίων χρόνων από το ελληνικό μουσικό θέατρο..
Με καλεσμένους τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο και τον Θέμη Καραμουρατίδη.
Παρασκευή 23/2/ και Παρασκευή 1/3/24 , 9 με 10 το βράδυ, στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα, στο Δεύτερο Πρόγραμμα.
Θεωρώ την «Απλή μετάβαση» του Γεράσιμου Ευαγγελάτου μια εξαιρετικά παραστατική επί σκηνής απεικόνιση της «γενιάς του 2000», της γενιάς που μεγάλωσε «με τις μεγαλύτερες προσδοκίες και τα περισσότερα εφόδια που θα μπορούσε να μεγαλώσει ποτέ γενιά» και «σε ανύποπτο χρόνο, κάποιος τράβηξε το χαλί κάτω απ’ τα πόδια της» – όπως λέει στο σημείωμα του προγράμματος ο Ευαγγελάτος. Και τα τραγούδια της παράστασης, με μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη, λένε από μόνα τους, όσα καθορίζουν την εξέλιξη της ιστορίας της.
Στη συνάντηση με τους δύο δημιουργούς, ακούμε τα τραγούδια και προσπαθούμε μια καταγραφή της μέχρι τώρα πορείας της “Απλής μετάβασης”. Και παράλληλα, επιχειρούμε μια καταγραφή της σχέσης των δύο με το πέρασμα της μουσικής και του τραγουδιού στην σκηνή του ελληνικού θεάτρου. Κάπως έτσι προκύπτει μια επιλογή κομματιών που ξεκινά από την οπερέτα «Θέλω να δω τον Πάπα» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη εν έτει 1920! Διατρέχει τα χρόνια του ’60, με «Όρνιθες» του Αριστοφάνη αλλά και «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλλο από το Μάνο Χατζιδάκι καθώς και «Όμορφη πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη. Κάνει στάση στο «Μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη με τις μουσικές του Σταύρου Ξαρχάκου στα χρόνια του ’70, στους «Δρόμους του Βερολίνου» που γεννήθηκαν από τον Γιάννη Σπανό και τον Μάνο Ελευθερίου για το «Μπέντ» και ντύθηκαν την θεατρική διάσταση της Τάνιας Τσανακλίδου αρχές του ’80 και στο «Έκτο πάτωμα» του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου με τη διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου, αρχές του ’90… Φτάνει όμως και στο «Τσινετσιτά» του 2006, με τα τραγούδια της Αφροδίτης Μάνου.
Η εναλλαγή των κομματιών του άλλοτε και του τώρα, με τις σκέψεις αλλά και τα πειράγματα της συζήτησής μας – ούτε στις πιο βαριές αναφορές δεν λείπει η περιπαιχτική διάθεση, ευτυχώς! – νομίζω ότι τελικά φτιάχνουν ένα ιδιαίτερο μουσικό, θεατρικό ίσως και κοινωνικό ψηφιδωτό.
Πάντα, με τη διάθεση του «Παρ’ το αλλιώς… θα βρεις!».