1979 – 2024 : 45…οπισθοδρομικά χρόνια. Παλιά λαϊκά, δημοτικά και κάποια νεότερα με την Ελευθερία Αρβανιτάκη
Παρασκευή 2/2/24 , 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Οι επιλογές της σημερινής εκπομπής ξεκίνησαν από το τραγούδι του Τσιτσάνη, που είχε πρωτοπεί η Σωτηρία Μπέλλου μαζί με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη στα 1948: «Πάμε απόψε για σεργιάνι, για ξεφάντωμα τρελό!», Η σκέψη μου, πήγε σε μια ερμηνεία του σ ένα «πάρτυ λαϊκό», παιγμένο από σημερινούς μουσικούς, λίγο πριν το 2000. Και έτσι, γεννήθηκε ένα σεργιάνι σε 45…οπισθοδρομικά χρόνια. Από το 1979 μέχρι τις μέρες μας. Με παλιά λαϊκά αλλά και παραδοσιακά τραγούδια καθώς και κάποια νεότερα. Όπως τα ηχογράφησε όλα αυτά τα χρόνια, η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Πρώτα παρέα με την Οπισθοδρομική Κομπανία. Η «Σεράχ» στην ταβέρνα της «Ξανθής» στου Στρέφη, η «Ζεχρά» και το «Ραμπί, ραμπί»
στο «Άλσος», το «Θα σπάσω κούπες» – γνωριμία μετά από μια «πολιτική» συναυλία στη Θεσσαλονίκη κι ένα γλέντι με τον Νίκο Παπάζογλου. Κι ύστερα, τα «Εκτός προγράμματος» τραγούδια, από κάποιες εμφανίσεις του 1998 στο «Σταυρό του νότου». Η πιο εκτεταμένη ίσως καταγραφή της απόδοσης νέων μουσικών εκείνης της εποχής σε παλιά λαϊκά αλλά και
παραδοσιακά τραγούδια. Αλλά και η πιο εκτεταμένη καταγραφή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη σε τέτοιο υλικό: Τραγούδια του Αιγαίου και της Θράκης, το «Παράπονο» του Θεοδωράκη για τον Καζαντζίδη αλλά και οι «Χίλιες βραδιές» του Πλέσσα για την Τζένη Βάνου. Για να φτάσουμε στον «Τρελό τσιγγάνο» – συμμετοχή σε μια συναυλία της Δόμνας Σαμίου στο Μέγαρο
Μουσικής αλλά και σ’ ένα τραγούδι του Χιώτη με την κιθάρα του Δημήτρη Μυστακίδη, στο «Εσπεράντο» του 2015. Είναι μόνο μια μικρή επιλογή – αναφορά στο ταξίδι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη σε παλιά τραγούδια, με σκέψεις, μνήμες και γεγονότα από τα χρόνια που πραγματοποιήθηκε. Πάντα, με τη διάθεση του «Παρ’ το αλλιώς… θα βρεις!».
ΣΗΜ : Ως φωτογραφία για την ανάρτηση, διάλεξα το εξώφυλλο του δεύτερου δίσκου της Οπισθοδρομικής Κομπανίας. «Μια βραδιά με την Οπισθοδρομική Κομπανία» στο Άλσος, το 1983. Σαφώς, χαρακτηριστική εικόνα της πρώτης εποχής της σχέσης της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με τα παλιά λαϊκά και της συλλογικής της διάθεσης.