Ιστορίες με το κανονάκι
Πέμπτη 25/1/24, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Ο Στέφανος Δορμπαράκης, 33 ετών, πρωτόπαιξε – λέει – μπροστά σε κοινό στα 6 του χρόνια, όντας σπουδαστής κλασσικού πιάνου. Το πώς μπήκε στη ζωή του το κανονάκι, λέω να μας το αφηγηθεί ο ίδιος. Δάσκαλος, πήρε την απόφαση να γράψει για τη μουσική που τον ενδιέφερε και να επιλέξει τη θέση του μέσα σ’ αυτήν. Αποτέλεσμα, εφτά βιβλία, δύο δίσκοι με οργανικά θέματα, αρκετές συνεργασίες με γνωστά μουσικά σχήματα και εκατοντάδες – ίσως και χιλιάδες – παιξίματα. Σε μικρά μαγαζάκια, σε μουσικές σκηνές αλλά ακόμη και σε μεγάλους χώρους, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ζητούμενο; «Προσωπικά σε μένα αν κάτι με «τρομάζει» είναι η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας πάνω στη σκηνή. Να βρεθώ δηλαδή κάπου με άλλους συναδέλφους και να μην μπορώ να επικοινωνήσω και να άγω την ψυχή μου μέσα από το κανονάκι που παίζω. Στην περίπτωση αυτή το μαρτύριο που περνάει κάποιος, θα μπορούσε κάλλιστα να παρομοιαστεί με τη σύγχυση των γλωσσών στον πύργο της Βαβέλ, όπου ο καθένας μιλούσε διαφορετική γλώσσα και δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με τον διπλανό του. Ελπίζω και απεύχομαι να μην βρεθώ ποτέ σε τέτοια κατάσταση σύγχυσης επικοινωνίας. Γι’ αυτό οι επιλογές που κάνω, σχετίζονται κατά πολύ και μ’ αυτή την πτυχή. Να μιλάμε δηλαδή την ίδια μουσική γλώσσα». Είναι μια απάντησή του που μ’ άρεσε…
Του ζήτησα να διαλέξει κομμάτια συνθετών που θαυμάζει, αγαπά αλλά και τον έχουν επηρεάσει στη μουσική του πορεία και στον τρόπο σύνθεσης. Μού έστειλε κομμάτια της Ελένης Καραΐνδρου, του Νίκου Ξυδάκη, του Χρήστου Τσιαμούλη, του Άρα Ντινκτζιάν, του Χάικ Γατζιτζιάν, του Μάνου Αχαλινωτόπουλου, του Σωκράτη Σινόπουλου, του Σταύρου Λάντσια κ.α. Μπορεί να …μην προλαβαίνουμε να τα ακούσουμε όλα στην εκπομπή. Αλλά αποκαλύπτουν μια κατεύθυνση κι έναν κόσμο που μάλλον ξεχνάμε μέσα στο τρέξιμό μας. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε από κοντά. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια»
ΣΗΜ : Ως εικόνες της ανάρτησης, διάλεξα μια στιγμή του στη σκηνή και το εξώφυλλο του δίσκου «Λυχνικόν». Ελπίζω να είναι μια αντιπροσωπευτική «περιγραφή»…