Ένας βιολίστας – και μπουζουξής – από τη Τζιά, ο Αντωνάκης Ζουλός… Και παλιές ιστορίες μουσικής δημοσιογραφίας
Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Είναι ένας δίσκος αυτός με «Τα τζιώτικα» που τον έχω σχεδόν τρείς δεκαετίες στα χέρια μου. Από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε, αρχές της δεκαετίας του ’90. Μού άρεσε και τον άκουγα κατά καιρούς. Χωρίς να ξέρω ιδιαίτερα πράγματα για τον «πρωταγωνιστή» του. Μέχρι πριν από λίγο καιρό που διάβασα για μια έκδοση που τον αφορά. «Αντωνάκης Ζουλός : Το βιολί και η ψυχή της Τζιάς». Οι λεπτομέρειες της μουσικής ζωής συγκεκριμένων τόπων και συγκεκριμένων μουσικών που δεν απασχολούν τα «μέσα», έχω την εντύπωση ότι μάς ελκύουν πάντα. Πόσο μάλλον πού διαπίστωσα ότι πίσω από αυτή την καταγραφή βρισκόταν ένας παλιός γνώριμος. Από τα πρώτα πρώτα χρόνια μου στην μουσική δημοσιογραφία. Αρχές της δεκαετίας του ’80. Περιοδικό «Μουσική». Από τότε βέβαια, ο Κώστας Ποντικόπουλος, έχει «ταξιδέψει» πολύ. Και πραγματικά και μεταφορικά. Έζησε χρόνια στην Ιταλία, σπούδασε αρχιτεκτονική, άσκησε το επάγγελμα στο Μαρούσι… Και εδώ και μια δεκαετία έχει μια ενδιαφέρουσα συμμετοχή στο χώρο του βιβλίου. Με διηγήματα, αυτοβιογραφικά αφηγήματα… Και τώρα το βιβλίο αυτό, που καταγράφει τη μουσική ζωή ενός νησιού που μάλλον έχει ζήσει ιδιαίτερα κι από κοντά. Του ζήτησα λοιπόν να έρθει εδώ, να ακούσουμε τον Αντωνάκη Ζουλό και να μιλήσουμε για τον Αντωνάκη Ζουλό , τις εμπειρίες και τις καταγραφές του από τη μουσική ζωή στη Τζιά. Ο ίδιος διάλεξε να ακούσουμε και τραγούδια που «ίσως και να έπαιζε στο μπουζούκι ο Αντωνάκης Ζουλός». Παλιά και νεώτερα λαϊκά. Αυτά όμως, από τις δισκογραφικές τους εκδοχές : Ζαμπέτα, Παπαϊωάννου, Τσαουσάκη, Καζαντζίδη, αλλά και «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» και «γελεκάκι που φορείς» και «Θ ανέβω και θα τραγουδήσω/ στο πιο ψηλότερο βουνό». Μέχρι «Αννούλα του χιονιά» και …Δημήτρη Κοντολάζο. Θα ακούσουμε όσο μπορούμε περισσότερα και παράλληλα θα μιλήσουμε και για παλιές ιστορίες μουσικής δημοσιογραφίας, όπως τις έζησε στα νεανικά του χρόνια. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».