Με την φωνή της Ρίτας Σακελλαρίου
Είχε πολύ χιούμορ, τσαμπουκά, μια παιδική ειλικρίνεια, πίκρα για πολλά που είχε ζήσει και ξαφνικές εναλλαγές στη διάθεσή της. Μου άρεσε ο τρόπος που τραγουδούσε αλλά και ο τρόπος που αφηγούνταν. Τρία μόνο στιγμιότυπα από όσα μου είχε αφηγηθεί σε συζητήσεις μας: «Ήμουνα πάρα πολύ μικρό κοριτσάκι, ήταν καλοκαίρι και κοιμόμαστε με ανοιχτά παράθυρα. Ήρθαν από το παράθυρο να χτυπήσουν τον πατέρα μου. Εκείνη την ώρα ξυπνάω εγώ και φωνάζω: “Μπαμπά, μπαμπά, ο Γιαννάκης ο Χίτης”, τον ήξερα, ήταν απ’ τη γειτονιά”. Έτσι φύγανε. Πολλές φορές στο περβάζι του παραθύρου βρίσκαμε γραμμένο “Δε θα ζήσεις”. Μέχρι που έκανα το “Ιστορία μου” έπαιρνα 500 δραχμές μεροκάματο και το όνομά μου δεν υπήρχε σε ταμπέλα έξω απ’ το μαγαζί. Ζητούσα του αφεντικού “Σε παρακαλώ, βάλε και μια δική μου ταμπέλα” κι αυτός μου έλεγε “έλα μωρέ, δεν πειράζει. Και να τη βάλω θα την πάρει ο αέρας!». «Έγινα ξανθιά και αδυνάτισα τόσο που… Θυμάμαι μια πρεμιέρα στη “Νεράιδα”. Πρώτο τραπέζι η Βουγιουκλάκη, πιο πέρα η Λάσκαρη. Πέφτει η εισαγωγή. Βγαίνω και δε με χειροκροτάει άνθρωπος. Λέω “Παναγιά μου, τι έπαθα;”. Τελικά, όταν άκουσαν τη φωνή μου με γνωρίσανε! Είχα μακρύνει το μαλλί μου κι ήμουν και πάρα πολύ αδύνατη. Δίκιο είχαν οι άνθρωποι!».
Η εκπομπή είναι μια επιλογή γνωστών κυρίως τραγουδιών από τα χρόνια της μεγάλης επιτυχίας της Ρίτας Σακελλαρίου (1969-1986) πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
ΣΗΜ: Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι από το εξώφυλλο του προσωπικού της δίσκου για το 1979. Ο δίσκος είχε για τίτλο το όνομά της και μόνον, αλλά σ’ αυτόν πρωτoακούστηκε το «Ένα τραγούδι πες μου ακόμα». Τη διαμόρφωσε για εμάς ο Πέτρος Παράσχης.