Απόψε, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Είναι αρχές της δεκαετίας του ’60. Καθώς το γραμμόφωνο «παραδίδει» στο τζουκ- μποξ, υιοθετείται η ιδέα της …συντόμευσης των παλιών τραγουδιών, προκειμένου – με νέες φωνές και νέο ήχο – να χωρέσουν περισσότερα στο νέο φορέα ήχου. Ο Τσιτσάνης, ανταποκρίνεται από τους πρώτους. Ηχογραφεί λοιπόν 24 από τα παλιά τραγούδια του με κάποιους νεώτερους τραγουδιστές της εποχής ( Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Καίτη Γκρέυ, Πόλυ Πάνου, Πάνος Γαβαλάς, Αντώνης Ρεπάνης και Βούλα Γκίκα ) και με σύγχρονο ήχο και τρόπο. Αρχικά, σε τρία «extended play» ( είναι τα 45άρια διπλής διάρκειας ). Όχι, με τη μορφή «ποτ πουρί» – όπως οι υπόλοιποι λαϊκοί δημιουργοί εκείνης της εποχής – αλλά με το κάθε τραγούδι να έχει την αυτοτέλειά του. Καθώς οι δίσκοι γραμμοφώνου εξαφανίζονται, αυτή η μορφή των τραγουδιών, είναι που τα περνάει στο νεώτερο κοινό. Κι όταν αργότερα καθιερώνεται ο μεγάλος δίσκος βινυλίου, 20 από τα 24 τραγούδια θα μπουν στον μεγάλο δίσκο με εξώφυλλο το όνομα του Τσιτσάνη, μια …φλοκάτη και κάποια παλιά κλειδιά.
Είναι τα κλειδιά με τα οποία ο Τσιτσάνης θα …ξεκλειδώσει το καινούργιο κοινό της εποχής, καθώς η αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για τον ήχο του γραμμοφώνου και τις επανεκδόσεις των παλιών ηχογραφήσεων, θα έρθουν χρόνια μετά. Οι νεότεροι τότε έμαθαν τα τραγούδια αυτά από τις συγκεκριμένες εκτελέσεις ή από κάποιες παράλληλες πιο ολοκληρωμένες. Δεν είναι τυχαίο που αυτά παρέμειναν κάποια από τα πιο διάσημα τραγούδια του δημιουργού μέσα στις δεκαετίες. Και τα περίφημα «κλειδιά», ένα από τα πιο γνωστά εξώφυλλα στη δισκογραφία του Τσιτσάνη.
Στην εκπομπή, ακούμε τα 24 αυτά πασίγνωστα τραγούδια του Τσιτσάνη με τις φωνές και τον τρόπο του ’60. Και σκιαγραφούμε το παρελθόν τους, το παρόν τους εκείνη την εποχή και το μέλλον τους, από τότε και μέχρι σήμερα.
Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».