Κυριακή 13 Μαρτίου, στις 6 το απόγευμα, την ώρα μετάδοσης της εκπομπής του Νίκου Αϊβαλή “Διακριτικές Σχέσεις Διεθνούς Ρεπερτορίου”, ο φίλος και ραδιοφωνικός συνοδοιπόρος του Σιδερής Πρίντεζης μας θυμίζει τις γνωστές και άγνωστες πτυχές του αγαπημένου μας “Διακριτικού”.
Όπως αναφέρει και ο ίδιος στην ανάρτησή του:
“Τόσος κόσμος θα σε υποδεχθεί: η Μελίνα Μερκούρη για να σε φιλοξενήσει και να σε ξαναμαλώσει που επέμενες να ακούς συνέχεια τους δίσκους της, ο Μάνος Χατζιδάκις για να σε χειροκροτήσει από κοντά, μια και τη δεύτερη φορά (από τις τρεις) που έπαιξες τον «Ορέστη» του Γιάννη Ρίτσου, ο ΜάΓος Χατζιδάκις – όπως σου άρεσε να τον λέμε – είχε μόλις «φύγει» και δεν ήταν στην πρεμιέρα σου που τον είχες καλέσει, η Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου για να σε ευχαριστήσει που δεν υπήρξε χρονιά που να μην της αφιέρωνες εκπομπή σου, ο Γιάννης Μιγάδης για να κατευνάζεις με την ηρεμία σου τον παρορμητισμό του, η Σοφία Μιχαλίτση, η πρώτη σου διευθύντρια στο Δεύτερο Πρόγραμμα, που ήσουν για εκείνην ο «σεντιμεντάλ» (sentimental) της όπως μου είχε πει, ο Δημήτρης Χορν για να τον ξαναβοηθήσεις να διαλέξει κλασσικού τύπου γραβάτες στο κατάστημα όπου εργαζόσουνα παλιότερα, η Νίκη Τριανταφυλλίδη για να συμπρωταγωνιστήσεις δίπλα της και στις υπόλοιπες «Γυναίκες της ιστορίας» που δε γυρίσατε για την τηλεόραση, η Barbara που κατάφερες και είδες από πολύ κοντά στο Παρίσι… και τόσες και τόσοι άλλοι που εκτίμησες, θαύμασες και αγάπησες.
Οι ιστορίες γύρω από το θέατρο, τα έργα, τους ηθοποιούς που γνώρισες και συναναστράφηκες, οι εμπειρίες του καλλιτέχνη, αλλά και του θεατή, ποτέ μα ποτέ κουτσομπολίστικες και πάντα ενδιαφέρουσες, άλλοτε αστείες και άλλοτε συγκινητικές, μαρτυρούσαν έναν άνθρωπο που είχε ζήσει περισσότερα από όσα έδειχναν τα λίγα χρόνια του.
Η μακροχρόνια εκπομπή σου «Διακριτικές σχέσεις διεθνούς ρεπερτορίου» έφερε στον τίτλο της ένα από τα βασικά σου χαρακτηριστικά και προτερήματα μαζί με το ήθος και την ευγένεια, τη διακριτικότητα. Κατάφερες να έχεις, σε όποια ώρα και αν είχες εκπομπή, ένα τόσο μεγάλο πλήθος ακροατών που πολλοί θα ζήλευαν/ζηλεύαμε. Και ήταν εκεί καθημερινά γιατί τους συσπείρωνες με την ειλικρίνειά σου, την αλήθεια σου, τη γνήσια διακριτικότητά σου (δείτε το πρώτο σχόλιο). Τους ήξερες προσωπικά πια και ας μην είχατε συναντηθεί με τους περισσότερους ποτέ από κοντά. Τους ανέφερες ονομαστικά στον ραδιοφωνικό αέρα για να τιμήσεις τους ίδιους που σε άκουγαν και όχι για να επιδείξεις το πολυπληθές σου ακροατήριο, ενώ συγκινιόσουν και βούρκωνες με την ομορφιά των μηνυμάτων που σου έρχονταν τόσο γενναιόδωρα και ντρεπόσουνα να τα διαβάζεις, λες και δεν τα άξιζες. Και όταν κάποιος ή κάποια χανόταν για μερικές μέρες, αγωνιούσες αν του/της συνέβη κάτι και έψαχνες τρόπο για να μάθεις, πάντα διακριτικά. Δε θέλω να γράψω κάτι για τις κοινές μας εκπομπές, αλλά δε μπορώ να μη βάλω μια φωτογραφία μας από αυτές.
Ο Κάρολος Κουν στο Θέατρο Τέχνης, εκεί όπου ξεκίνησες να σπουδάζεις, είχε πει (και έχει μείνει ως ανέκδοτο) στους ηθοποιούς του στους «Όρνιθες» ότι ήθελε όπως σηκώνονταν και φαινόταν ότι πέταγαν, μετά να κατεβαίνουν σιγά-σιγά. Εσύ Νίκο μου το κατάφερνες αυτό στην καθημερινότητά σου. Έτσι όπως πέταγες ψηλά στις εκπομπές σου, έτσι αθόρυβα επέστρεφες. Όπως κάνουν οι αληθινά σημαντικοί άνθρωποι. Κι έγινες ο ουσιαστικός δάσκαλος του χώρου, όχι μέσω συγγραμμάτων, αλλά με τη στάση ζωής και τη σεμνότητά σου.
Μέχρι που πέταξες οριστικά…“