Don Nix (again) // George Harrison from The Concert for Bangladesh(1971) // George Harrison+Eric Clapton from The Concert for Bangladesh(1971) // Eric Clapton from ‘Meanwhile’ (Oct04, 24) // Derek and The Dominos: ‘Let It Rain’ (Live At Fillmore East, New York, 1970)
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ τού 2024 στάθηκε και η τελευταία μέρα για τον μαέστρο Don Nix, ο οποίος την έκανε στα 83 του. Παρότι όχι ευρέως γνωστός, ο Don Nix είναι γιγαντιαία μορφή στο μπλουζοκάντρησόουλ στερέωμα, κι αν αρχίσουμε να μιλάμε για τα κατορθώματά του, τελειωμό δεν θάχουμε, γιατί έχει κινήσει αρκετές φορές τα νήματα ο Νιξ στο Southern soulΝrock. Σταχυολογούμε: Έχει γράψει τραγούδια σημαντικά, έχει υπογράψει παραγωγές ονομάτων τρανταχτών, όπως ο Freddie King, κυκλοφόρησε προσωπικές δισκάρες (πήραμε μια γευσούλα από μία δισκάρα του, για αρχή των αποψινών δΓιαμαντΓιών) και τι άλλο; Αποφοίτησε από το ίδιο Γυμνάσιο με τον Donald ‘Duck’ Dunn και τον Steve Cropper, τους στυλοβάτες τού περιβόητου ήχου τής Stax, με την ιδιότητα των μελών των ασύγκριτων Booker T. & the MG’s. Νάταν μόνο αυτά; Ο Μεμφισιανός Don Nix ενώνεται με τους Dunn και Cropper, μαζί με τους παιχταράδες, Wayne Jackson, Packy Axton, Terry Johnson και Smoochy Smith (κι αναλαμβάνει το σαξόφωνο) στους Mar-Keys, στα ξεκινήματά τους. (Τώρα, μην αρχίσουμε για τη σημασία των MG’s και των Mar-Keys για την εξέλιξη της σόουλ και το ροκενρόλ…) Έχει συνοδέψει κι άλλους ήρωες της Stax… Άσε που: στον Νιξ στράφηκε ο Τζορτζ Χάρισον, για να οργανώσει μια χορωδία για το Κονσέρτο για το Μπανγκλαντές… // …από όπου ενεργοποιήσαμε τον George Harrison στο ‘My Sweet Lord’. // Εκτός από το ‘My Sweet Lord’, θέσαμε σε ραδιοφωνική τροχιά ένα ακόμα στιγμιότυπο από το ιστορικό ‘The Concert for Bangladesh’, 1971, στο Madison Square Garden τής ΝέαςΥόρκης, πάλι με τον George Harrison, αλλά και με τον μουσικό με τον οποίο (είναι γνωστή ιστορία) η ζωή τούς συνέδεσε -και δια μιας γυναίκας, ε, μην ξύνουμε παλιές πληγές-: χαρίσαμε ραδιοφωνικό χρόνο στο ‘While My Guitar Gently Weeps’ (Live) από το ‘The Concert for Bangladesh’(1971). // Τιμής ένεκεν, στη συνέχεια, τσιμπήσαμε μια πρεζούλα και από το περσινό στούντιο άλμπουμ (το χιλιοστό άλμπουμ;) ‘Μeanwhile’, του Eric τού Clapton… // Ό,τι πιο κάκιστα παλαιοκομματικό στο ροκενρόλ το ενσαρκώνει ο Έρικ Κλάπτον. Από τη μουσική φλυαρία, μέχρι έναν τρόπο ζωής πνιγμένο στις ουσίες. Αν θες να βάλεις ένα τοτέμ να του ρίχνεις βελάκια ως το απόλυτο παλιορόκ ομοίωμα, αυτό δικιολογημένα θα είναι, αυτό ας είναι το σκιάχτρο τού Έρικ Κλάπτον, ζωή νάχει ο ανθρωπάκος. Δηλαδή, μαζί με τη μακαρίτισσα την Τζάνις Τζόπλιν, ο Κλάπτον είναι εμβληματικά αποκρουστικός. Αλλά! Και με λύπη μας (γιατί δεν θα θέλαμε να είναι έτσι), ομολογούμε (και ο θεός του πανκ να μας συχωρέσει!) αυτό το λάηβ των Derek and the Dominos είναι εξαϋλωτική και υπερανθρώπινη ανύψωση. Μάρτυς μας το ‘Let It Rain’ (Live At Fillmore East, New York, 1970). Κάτι ήξεραν οι Dream Syndicate που το διασκεύασαν. Είθε να λάβουμε άφεση αμαρτιών που μεταδώσαμε ολόκληρο αυτό το 20λεπτο αντιπάνκ ανοσιούργημα (ρε, τι λέμε τώρα, είναι κι ο αξέχαστος Jim Gordon στα τύμπανα που, πέραν τής μαγικής κλαπτονικής κιθάρας, μας καθηλώνει!) // Και, προς το τέλος, μπας και εξιλεωθούμε, πιάσαμε διάφορα ωραία πάνκικα (Κροταλίας, Fastbacks…). Αμήν!