adieu, brother Wayne Kramer
ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ από την τηλεφωνική συνέντευξη που είχαμε κάνει, με την ευκαιρία τότε, στη δεκαετία τού ενενήντα, του ξεκινήματος της προσωπικής του δισκογραφίας, αλλά ήταν εντυπωσιακή η ευγένεια και το πόσο καλοσυνάτα συμπεριφερόταν. Πρόθυμος να απαντήσει τις ερωτήσεις ενός άγνωστου δημοσιογραφίσκου, με όχι και τέλεια αγγλικά, από κάποια χώρα ονόματι Ελλάδα, και χαμογελαστός. Ο Wayne Kramer. Ο Wayne Kramer των MC5. Δεν μπορώ να θυμηθώ καν πού δημοσιεύτηκε αυτή η συνέντευξη, πιθανότατα μπήκε σε κάποιο τεύχος ενός από τα πιο μερακλίδικα φανζίν τής Ελλάδας, του αθηναϊκού The Thing τού Δημήτρη Κατσουλάκου και της ομάδας γύρω από αυτόν. Και ήρθε τις προάλλες από έναν καλό φίλο από το εξωτερικό, σε λινκ, το καινούργιο άλμπουμ των MC5, μιας συμμορίας συσπειρωμένης γύρω από τον Wayne Kramer. Και πριν προλάβω να το ακούσω, υποτίθεται ότι θα έβγαινε φέτος, και μάλλον θα βγει, σκάει μύτη η είδηση της αναχώρησης του Wayne Kramer για τον άλλο κόσμο, στα 75 του. Υπάρχουν άλμπουμ γενικής αποδοχής. Υπάρχουν άλμπουμ-ορόσημα. Υπάρχουν άλμπουμ που έχουν τη δύναμη να σε μεταμορφώνουν. Υπάρχουν άλμπουμ που ταυτίζονται με το ροκενρόλ. Υπάρχουν άλμπουμ που ορίζουν το ροκενρόλ. Υπάρχουν άλμπουμ που σφύζουν από αλήθεια και πηγάζουν από την ψυχή. Ένα τέτοιο άλμπουμ είναι και το Kick Out The Jams, 1968, 1969 των MC5. Aιωνία σου η μνήμη, αδερφέ Wayne.
Γιάννης Γ. Σημαντήρας