Ο ηθοποιός μίλησε για το τραυματισμένο από την πανδημία θέατρο και τις καταγγελίες  για βία στον θεατρικό χώρο. «Όπου υπάρχει πίεση» είπε, «όπου υπάρχει βία, κάποια στιγμή αυτό θα σκάσει και θα βρεθεί διέξοδος, τώρα λοιπόν είναι μια ευκαιρία να βρεθεί αυτή η διέξοδος. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να μιλάνε. Δεν είμαι κριτής, ούτε δικαστής και είναι άδικο να γινόμαστε εμείς κριτές και δικαστές, γι’ αυτό το λόγο, υπάρχουν τα δικαστήρια, όμως η αλήθεια πρέπει να λέγεται, είτε στην ώρα της, είτε -έστω- κατόπιν εορτής.

Το θέατρο είναι πάντα εκεί , η εικόνα του μένει πάντα αναλλοίωτη, υπάρχει μια αγιοσύνη στο θέατρο, την έχει από μόνο του, εμείς φταίμε που δεν είμαστε σωστοί υπηρέτες του θεάτρου, εμείς είμαστε αυτοί που το προδίδουμε. Εξαρτάται από αυτούς που διακονούν την εξουσία να μπορούν να κρατούν ψηλά τη σημαία. Όπου υφίσταται σχέση εξουσίας και εξουσιαζόμενου ισχύει αυτό.

Οι άνθρωποι, καλώς ή κακώς,  διαιρούνται σε δυο μεγάλες κατηγορίες: είναι αυτοί που νομίζουν ότι τους χρωστάνε όλοι και αυτοί που νομίζουν ότι χρωστάνε σε όλους. Προτείνω λοιπόν να ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία, είναι προτιμότερο να νομίζεις ότι χρωστάς σε όλους από το να νομίζεις ότι σου χρωστάνε όλοι.

Το ξαναλέω, το θέατρο έχει μια αγιότητα από μόνο του. Αυτήν κυνηγάμε να βρούμε. Με όλα μας τα λάθη. Δεν μου αρέσει να δίνω συγχωροχάρτι σε κανέναν. Κάθε άλλο. Θα προσπαθήσουμε, θα προχωρήσουμε και θα βγάλουμε το θέατρο αλώβητο από αυτήν την ιστορία. Το θέατρο έτσι κι αλλιώς είναι αλώβητο από τέτοιες ιστορίες.