Σήμερα στις «Ιστορίες Κλασικού Ραδιοφώνου», με τον Παντελή Σιβρή: «Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε, για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε, για να σμίξουμε τον κόσμο». Αυτός ο στίχος ειδικά με τη φωνή του Γιάννη Ρίτσου, γραμμένος στη Λήμνο το 1949, ακουγόταν απολύτως επίκαιρος το 1975. Το «Καπνισμένο Τσουκάλι», σαν εγχείρημα δισκογραφικό από τον Χρήστο Λεοντή, αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μοναδικό ντοκουμέντο και παρά την φαινομενικά «δύσκολη» μορφή του, αγαπήθηκε, ακούστηκε και σχολιάστηκε πολύ και με πολλούς τρόπους. Το μεγαλείο της απαγγελίας του Ρίτσου, ο Ξυλούρης που «ενσάρκωσε» κυριολεκτικά τους στίχους και η ορχήστρα που ισορροπεί υπέροχα ανάμεσα στη δύναμη, την ευαισθησία και την λέξη «κλειδί» της εποχής και της αποψινής εκπομπής. Την παράδοση. Ο Ξυλούρης, η Μαρίζα Κώχ, ο Γιώργος και η Ειρήνη Κονιτοπούλου, συναντούν την Joan Baez, την Gabriella Ferri και όχι μόνο, την εποχή που η παράδοση συμφιλιώνεται με τον ηλεκτρικό ήχο.
Αυτά και άλλα πολλά, στο Δεύτερο πρόγραμμα . “Ιστορίες από το παρελθόν που ακόμα λάμπουν”.