Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΜΟΝΑΧΙΚΗ
«Aν δημιουργώ στις μέρες μας θα πει δημιουργώ/ζω επικινδύνως, κάθε δημοσίευση συνιστά πράξη που δεν συγχωρεί τίποτε. Το ζητούμενο δεν είναι, λοιπόν, να μάθουμε εάν αυτό αποβαίνει ή όχι επιζήμιο για την τέχνη». Για όλους όσοι αδυνατούν να ζήσουν χωρίς την τέχνη και ό,τι αντιπροσωπεύει, το ζητούμενο είναι να μάθουμε πώς μπορεί να παραμείνει εφικτή η ελευθερία της δημιουργίας εν μέσω της αστυνόμευσης τόσων ιδεολογιών (πόσες θρησκείες, πόση μοναξιά!). Και τότε με τη συνδρομή ενός καλλιτέχνη μπορεί κανείς να εντοπίσει τις περιοχές του ρίσκου, του εφησυχασμού, της προκατάληψης, του λάθους και της επανόρθωσης; Ένας συγγραφέας διπλής πατρίδας, άτυχος γιατί είχε τη μεγάλη τύχη να πάρει το Νόμπελ νωρίς, που έγινε στόχος επιθετικής ζήλειας κι επικρίσεων γιατί πίστευε πως οι φανατισμοί επιδεινώνουν τα προβλήματα, με μια διαχρονικά πολύτιμη δημόσια εξομολόγησή του Δεκέμβριο του 1957 προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τον τρόπο της πάλης και της αντίστασης κι είναι σαν να μιλάει για όλους εμάς σήμερα και για την τέχνη (εξαρχής)· και για όσους παλεύουν να διηγηθούν ό,τι τους πνίγει ή ό,τι υπομένουν.
Παραγωγή-Παρουσίαση: Μενέλαος Καραμαγγιώλης
