[ όλα τα ποτάμια χύνονται στη θάλασσα ]
«Όλα τα ποτάμια χύνονται στη θάλασσα, όμως η θάλασσα δεν γεμίζει. Στον τόπο όπου ξεκίνησαν, εκεί γυρίζουν πάλι.» Αυτά τα λόγια του Εκκλησιαστή, υιού του Δαυίδ, που αναφέρονται στον κύκλο του νερού, εμπεριέχουν τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, σε σχέση με την αιωνιότητα των στοιχείων της φύσης. Οι Κινέζοι πάλι, με μια αντίστοιχη παροιμία, ερμηνεύουν την απεραντοσύνη της θάλασσας ως γενναιοδωρία και ανεκτικότητα.
Στην μυθολογία των αυτοχθόνων λαών της Λατινικής Αμερικής όμως, υπάρχει ένας θρύλος, που εξηγεί τη δημιουργία του ποταμού Αμαζονίου, σύμφωνα με τον οποίο η θάλασσα δεν δείχνει γενναιοδωρία: αρνείται να δεχτεί τα δάκρυα της Σελήνης, δάκρυα ερωτικής απογοήτευσης από τον καταδικασμένο έρωτά της προς τον Ήλιο˙ έτσι τα δάκρυα της Σελήνης πέφτουν στην κοιλάδα και σχηματίζουν τον μεγαλύτερο ποταμό του κόσμου.
Απόψε ο παρΑξενος_ελκυστΗς πλέει στα γλυκά νερά των ποταμών που διασχίζουν την Κολομβία, τη Βενεζουέλα και την Βραζιλία, αρδεύοντας θρύλους και πλάσματα μυθικά, εστιάζοντας στους υδάτινους ηχότοπους που επινόησαν γυναίκες του ηλεκτροακουστικού χώρου, από την Λατινική Αμερική.
Με τους ήχους των Chavela Vargas, Ben Bertrand, Anteloper, Jacqueline Nova, Philip Glass/Uakti, Oksana Linde, Beatriz Ferreyra, Mabe Fratti και Tim Buckley.
Επιμέλεια-Παρουσίαση : Μαριλένα Μαραγκού
Επιμέλεια ήχου: Επαμεινώνδας Φασιανός
