Ο Μπασάμ Αραμίν είναι Παλαιστίνιος – ζει στη Δυτική Όχθη και έχει περάσει την πρώτη νεότητά του στις Ισραηλινές φυλακές.
Ο Ράμι Ελχανάν είναι Ισραηλινός – είναι γιος επιζώντος του Άουσβιτς, έχει λάβει μέρος σε τρεις πολέμους.
Το 1997 σκοτώνεται η Σμαντάρ, η δεκατετράχρονη κόρη του Ράμι, από μαζική επίθεση αυτοκτονίας. Τ’ όνομα της σημαίνει «άνοιγμα του άνθους».
Το 2007, σκοτώνεται και η Αμπίρ, η δεκάχρονη κόρη του Μπασάμ από πυροβολισμό από ελαστική σφαίρα που δέχθηκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού της από τ’ όπλο ενός δεκαοχτάχρονου Ισραηλινού στρατιώτη.
Στα αρχαία αραβικά «Αμπίρ» σημαίνει «ευωδιά του άνθους».
Ο Μπασάμ και ο Ράμι, ενωμένοι «κάτω από τη φριχτή στέγη του πένθους», μετουσιώνουν το βαρύ προσωπικό τους πένθος σε όπλο για την ειρήνη – γίνονται μέλη μιας οργάνωσης που ενώνει Παλαιστινίους και Ισραηλινούς που έχουν χάσει αγαπημένους τους, επιλέγοντας τον δρόμο του διαλόγου αντί της εκδίκησης.
Αφηγούνται μπροστά σε κοινό τις ιστορίες τους, με την πεποίθηση ότι, εφόσον κατάφεραν οι ίδιοι να ξεπεράσουν τις διαφορές τους, το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και στους άλλους.
[ Η Κατοχή αμαυρώνει κάθε πτυχή της ζωής μας, προκαλεί μια εξουθένωση και μια πικρία που όποιος είναι έξω απ’ το χορό δεν μπορεί πραγματικά να καταλάβει. Σου στερεί κάθε μέλλον. Σε σταματάει απ’ το να πας στην αγορά, στο νοσοκομείο, στην παραλία, στη θάλασσα. Δεν μπορείς να περπατήσεις, δεν μπορείς να οδηγήσεις, δεν μπορείς να μαζέψεις τις ελιές από την ελιά σου, επειδή βρίσκεται από την άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος. Δεν μπορείς ούτε καν να κοιτάξεις τον ουρανό. Εκεί πάνω πετάνε τα αεροπλάνα τους. Κατέχουν και τη γη και τον αέρα σου. Χρειάζεσαι άδεια για να καλλιεργήσεις το κτήμα σου. Σου σπάνε την πόρτα, σου παίρνουν το σπίτι, πατάνε με τα πόδια πάνω στις καρέκλες σου. Συλλαμβάνουν το εφτάχρονο παιδί σου και το ανακρίνουν. Το φαντάζεστε; Ένα παιδί εφτά χρονών. Μπείτε για μια στιγμή στη θέση του πατέρα που συλλαμβάνουν το εφτάχρονο παιδί του μπροστά στα μάτια του. Που του δένουν τα μάτια και του περνάνε στους καρπούς δεματικά καλωδίων. Και το σέρνουν στα κρατητήρια του Οφερ. Οι πιο πολλοί Ισραηλινοί δεν ξέρουν καν ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όχι πως είναι τυφλοί. Απλούστατα δεν ξέρουν τι ακριβώς γίνεται στο όνομα της ασφάλειάς τους. Δεν επιτρέπεται να ξέρουν. Αυτά τα πράγματα δεν τους τα λένε οι εφημερίδες τους ή τα τηλεοπτικά τους κανάλια. Δεν μπορούν να ταξιδέψουν στη Δυτική Όχθη. Δεν έχουν ιδέα πώς ζούμε εμείς. […] Βλέπετε, ο τερματισμός της Κατοχής είναι η μόνη αληθινή ελπίδα να ζήσουμε ασφαλείς όλοι μας, Ισραηλινοί, Παλαιστίνιοι, χριστιανοί, εβραίοι, μουσουλμάνοι, Δρούζοι, Βεδουίνοι. Η Κατοχή μάς διαβρώνει όλους εκ των έσω.]
[ Δεν μισούσε τους Εβραίους, είπε, δεν μισούσε το Ισραήλ. Εκείνο που μισούσε ήταν να βρίσκεται υπό κατοχή, μισούσε τον εξευτελισμό, τον στραγγαλισμό, τον καθημερινό υποβιβασμό, την ταπείνωση….Φανταστείτε ότι ζείτε υπό καθεστώς Κατοχής. Εμπρός φανταστείτε το». ]
Ακούμε:
- John Zorn
- Bugge Wesseltoft & Josemi Carmona & Shrikant Shriram
- Anouar Brahem
- Erik Truffaz & Murcof
Αφήγηση, Επιμέλεια μουσικής: Αφροδίτη Κοσμά
Ηχητική επεξεργασία: Τάσος Μπακασιέτας
*Το σήμα της εκπομπής είναι μουσική του Μάριου Στρόφαλη
Κόλουμ ΜακΚαν: «Απειρόγωνο»
Μετάφραση: Τόνια Κοβαλένκο
Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2023
