Thomas Man – Το ερμάριο
Στο δωμάτιο με τους γυμνούς λευκούς τοίχους, από τους οποίους ξεχώριζαν οι κόκκινες λακαριστές ψάθινες καρέκλες όπως οι φράουλες πάνω στη σαντιγί, διαχεόταν το ανήσυχο φως του κεριού. Μα να, το ερμάριο με την ορθάνοιχτη πόρτα του: δεν ήταν άδειο, κάποιος βρισκόταν εκεί μέσα, μια μορφή, ένα ον τόσο αιθέριο, που η καρδιά του Άλμπερτ Βαν Ντερ Κβάλεν πάγωσε για μια στιγμή, για να συνεχίσει μετά, με καθαρούς, αργούς, απαλούς χτύπους τη δουλειά της…
Ήταν ολόγυμνη και είχε υψωμένο ένα από τα λεπτά, τρυφερά χέρια της, πιάνοντας με τον δείκτη έναν γάντζο στην οροφή του ερμαρίου. Κύματα των μακριών καστανών μαλλιών της αναπαύονταν στους παιδικούς της ώμους, που στη σαγήνη τους μόνο με αναφιλητά μπορούσες να απαντήσεις. Στα σχιστά μαύρα μάτια της καθρεφτιζόταν η λάμψη του κεριού.
…
Πόσο διήρκεσε όλο αυτό… Ποιός ξέρει; Ποιός ξέρει έστω αν ο Άλμπρεχτ βαν ντερ Κβάλεν στ’ αλήθεια ξύπνησε εκείνο το απόγευμα και βγήκε στην άγνωστη πόλη· ή αν δεν έμεινε εντέλει κοιμισμένος στο κουπέ της πρώτης θέσης και αν δεν τον μετέφερε η ταχεία Βερολίνου-Ρώμης με τρομερή ταχύτητα στην άλλη άκρη του κόσμου; Ποιός από εμάς θα είχε το θράσος να απαντήσει με βεβαιότητα και υπευθυνότητα σε αυτή την ερώτηση; Παραμένει εντελώς ασαφές. “Όλα πρέπει να είναι μετέωρα…”
Ακούμε:
- Samuel Barber
- Meredith Monk
- Joanna Brouk
- J.S. Bach
- W.A. Mozart
- Klaus Schulze
- Toru Takemitsu
Αφήγηση, Επιμέλεια μουσικής: Αφροδίτη Κοσμά
Ηχητική επεξεργασία: Τάσος Μπακασιέτας
*Το σήμα της εκπομπής είναι μουσική του Μάριου Στρόφαλη
Thomas Man _ Το ερμάριο
Μτφ. Γιάννης Κοιλής
Αλλόκοτες ιστορίες με φαντάσματα
Hugo Von Hofmannsthal, Thomas Man, Arthur Schnitzler
Μτφ. Αλέξανδρος Σινιοσόγλου, Γιάννης Κοιλής
Εκδόσεις Κίχλη
Αθήνα, 2024
