H περίπτωση του Νίκου Χουλιαρά
Παρασκευή 19 Ιουλίου, 9 με 10 το βράδυ, στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα, στο Δεύτερο πρόγραμμα 103.7.
Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές του ’70, υπήρχε έντονο το τοπικό δημοτικό τραγούδι και οι εκφραστές του. Όπως υπήρχαν έντονα και τα δισκογραφικά περάσματα αυτού του υλικού… Υπήρχε βεβαίως και η αισθητική της χούντας απέναντι στο δημοτικό τραγούδι. Όπως υπήρχε και μια ιδιαίτερη διάθεση σε νέους της εποχής, να δουν αλλιώς το δημοτικό τραγούδι. Άνθρωποι που προέρχονταν από συγκεκριμένες μουσικές παραδόσεις, δούλεψαν με τη διάθεση να μεταφέρουν αυτά τα ακούσματά τους, με τα όργανα που χρησιμοποιούσαν ως μουσικοί εκείνη τη στιγμή – φυσικά ή και ηλεκτρικά σιγά σιγά… Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα λοιπόν, εμφανίστηκαν κάποιοι που είδαν τα δημοτικά τραγούδια ως ακουστικές μπαλάντες. Όπως και κάποιοι που θέλησαν να τα δουν με πιο ηλεκτρικές ή και ροκ επιρροές ή είχαν πιο “έντεχνες” διαθέσεις.
Ο Νίκος Χουλιαράς, γεννημένος στα Γιάννενα, κουβαλούσε στις αποσκευές του το δημοτικό τραγούδι του τόπου του. Πρότεινε λοιπόν σ’ εκείνη την εποχή αυτό το υλικό, μ έναν τρόπο που εκείνος ένιωθε πιο δικό του – κάπως σαν ακουστική μπαλάντα. Ήταν παράλληλα ο Διονύσης Σαββόπουλος και αργότερα η Μαρίζα Κωχ, ο Θανάσης Γκαιφύλιας και τα Ανάκαρα – που έδωσαν μια πιο ηλεκτρική άποψη στο δημοτικό τραγούδι. Κι ήταν φυσικά, οι περισσότεροι από τους “έντεχνους” συνθέτες, με κορυφαίο τον Γιάννη Μαρκόπουλο, που ο καθένας έβλεπε μια δική του, διαφορετική εκδοχή σ’ αυτό τον ήχο. Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 9 χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Χουλιαράς – ήταν στις 20 Ιουλίου του 2015.
Είχε κάνει τον πρώτο του δίσκο στα τέλη του ’67. Τότε, θ’ αρχίσει να εμφανίζεται και στις μπουάτ της εποχής. «Νεφέλες», «Σοφίτα», «Χρυσό κλειδί», «Ταβάνια» τραγουδώντας παράλληλα και δικά του τραγούδια. Ο ίδιος έλεγε βέβαια ότι δεν έχει νοσταλγία από εκείνη την εποχή. Αναγνώριζε ότι εκεί μαζεύονταν νέοι άνθρωποι και γίνονταν ζυμώσεις μέσα στο κλίμα ανελευθερίας της εποχής. Αλλά έλεγε ότι κουβαλούσε και πολύ πίκρα για τις δύσκολες συνθήκες, το στριμωξίδι, τους καπνούς, τους κακούς χώρους. Θα κάνει λοιπόν 4 δίσκους – από το ‘67 ως το ’73. Παράλληλα, θα πάρει κάποια βραβεία ως ζωγράφος. Κι ύστερα θα ανοιχτεί στο χώρο της λογοτεχνίας. Ο περίφημος ΛΟΥΣΙΑΣ είναι το πρώτο και το πιο γνωστό μυθιστόρημα του. Άρχισε να γράφεται τέλη του ’77 και εκδόθηκε το 1979. Έγινε μεγάλος θόρυβος όταν ο Μάνος Χατζιδάκις, τού ζήτησε να διαβάσει το «ΛΟΥΣΙΑ» στο Τρίτο πρόγραμμα. Το μυθιστόρημα θεωρήθηκε “άσεμνο” από κύκλους της εποχής, επενέβη εισαγγελέας, έγιναν επερωτήσεις στη Βουλή, οι εφημερίδες έγραψαν τα δικά τους κι εν τέλει μ’ αυτή την αφορμή, υπήρξε μια από τις πιο σοβαρές «κρίσεις» στο Τρίτο πρόγραμμα. Ο Χουλιαράς, συνέχισε να ζωγραφίζει και να γράφει. Διηγήματα, ποιήματα αλλά κι ένα ακόμα μεγάλο μυθιστόρημα, το “Ζωή την άλλη φορά”. Θα επιστρέψει στη δισκογραφία μόνο μια φορά τραγουδώντας ο ίδιος το 1993 και τρία χρόνια μετά, θα κάνει ένα δίσκο με την Αλίκη Καγιαλόγλου.
Μέσα από τις επιλογές της εκπομπής, περνούν κυρίως οι «δημοτικές» αναφορές του Νίκου Χουλιαρά αλλά και χαρακτηριστικά κομμάτια της προσωπικής του δημιουργίας. Πάντα με τη διάθεση του «Παρ’ το αλλιώς… θα βρεις!».
ΣΗΜ : Η εικόνα της ανάρτησης, το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του πρώτου δίσκου του Νίκου Χουλιαρά (1967)
