Νείλος

Στη δυτική όχθη του Νείλου κοντά στις Θήβες, βρίσκονται οι Κολοσσοί του Μέμνωνα: δύο επιβλητικά αγάλματα, φιγούρες του Φαραώ Αμένοφη του Γ’. Έγιναν διάσημες στην αρχαιότητα όταν το ένα άγαλμα άρχισε να παράγει έναν μυστηριώδη ήχο κάθε πρωί. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι ήταν το τραγούδι του νεκρού ήρωα Μέμνωνα προς τη μητέρα του Ηώ (Αυγή). Πιθανότατα όμως οι ήχοι οφείλονταν στην υγρασία και τη θερμική διαστολή του λίθου, που ενισχυόταν από την πρωινή ομίχλη του Νείλου.

Στο νότιο άκρο της Αιγύπτου, εκεί όπου ο Νείλος στενεύει και τα νερά του αποκτούν μια σχεδόν μυσταγωγική βαρύτητα, βρίσκεται το νησί της Ελεφαντίνης: ένας τόπος που υπήρξε όχι μόνο στρατηγικός σταθμός, αλλά και πύλη ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των πνευμάτων. Εκεί η ζωή και ο θάνατος δεν ήταν αντίθετα, αλλά δυνάμεις που διείσδυαν, η μία μέσα στην άλλη. Οι σκιές των προγόνων, των νεκρών βασιλιάδων και των καθημερινών ανθρώπων, κατοικούσαν τα δέντρα, τις πέτρες, τους ήχους του νερού.