Ιστορίες τραγουδιών που αγαπήσαμε κάτω από τον καυτό ήλιο
Από τον Φώτη Απέργη
Το 1969 ήταν μια δημιουργική, αλλά και δύσκολη χρονιά για τους Beatles, που ένιωθαν ότι το τέλος του συγκροτήματος πλησιάζει. Ήδη από το 68, ο καθένας το έδειχνε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ήταν εκείνο το καλοκαίρι που ο Ρίνγκο Σταρ δέχτηκε την πρόσκληση του φίλου του Πίτερ Σέλερς για μια κρουαζιέρα στη Σαρδηνία με το ωραίο σκάφος του περίφημου κωμικού. Και ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι, που ο διάσημος ντράμερ έπιασε κουβέντα με τον καπετάνιο γύρω από τα χταπόδια.
Ο ναυτικός του μίλησε για τη συνήθεια των πανέξυπνων πλασμάτων να χτίζουν το σπίτι τους με πετρούλες και γυαλιστερά αντικείμενα του βυθού σαν μικροσκοπικούς μαγικούς κήπους. Ο Ρίνγκο γοητεύτηκε. Βοήθησε και κάτι πονηρό που είχε δοκιμάσει νωρίτερα στην ερημιά της θάλασσας, και έγραψε εκείνη τη στιγμή το Octοpus’s garden. Ηταν μόλις το δεύτερο τραγούδι που υπέγραφε στη θητεία του με τους Beatles. Και προδίδει τη διάθεσή του εκείνου του καιρού:
«Θα ‘θελα να βρίσκομαι κάτω από τη θάλασσα, στον κήπο ενός χταποδιού στη σκιά. Θα καλούσα τους φίλους μου να έρθουν να δουν τον κήπο μαζί μου. Θα ήμασταν ζεστά, κάτω από την καταιγίδα, στο μικρό μας κρυσφήγετο κάτω από τα κύματα».
Όταν επέστρεψε στο Λονδίνο, ο Τζορτζ Χάρισον τον βοήθησε να βελτιώσουν την ενορχήστρωση. Ο ίδιος πρόσθεσε και τον ήχο της θάλασσας, φυσώντας μπουρμπουλήθρες σε ένα ποτήρι γάλα.